Arthur's Pass van west naar oost

Vrijdag 28 februari

Het weer is totaal omgeslagen vannacht, als we opstaan stormt en regent het hard en is het nog maar 14°C. Nou is het heel normaal dat het regent aan de westkust want hier valt gemiddeld meer dan 5 meter regen per jaar, ter vergelijking: in Londen valt gemiddeld maar 60 cm regen per jaar. We hebben nu twee zonnige dagen gehad dus moet het volgens ons ritme wel weer regenen, het is maar goed dat we weggaan richting oostkust. We zijn vroeg opgestaan want het wordt een lange rit. We hebben de keus tussen twee routes en op aanraden van een collega in Nederland gaan we de Arthur’s Pass over, deze is wel iets langer maar veel mooier volgens zeggen. Om half tien hebben we de auto ingepakt tussen twee buien door en kunnen we vertrekken. 

Kea

Dat dit een mooie route is geloven we beslist maar waarom weten we niet want we zien maar weinig om ons heen. We rijden in laaghangende bewolking en zien door de grijze regenvlagen alleen wat vage contouren van de bergen, de ruitenwissers kunnen de striemende regen nauwelijks aan. Hopelijk schijnt de zon aan de andere kant van het bergmassief. Na twee uur komen we net over het hoogste punt op 945 meter heen in Arthur’s Pass Village aan, tijd voor een koffiestop, plaspauze en chauffeurswissel. Bij de koffie nemen we een pie en een sausageroll, de kiwi’s houden met als wij van hartige hapjes bij de koffie in de vorm een ragoût- en sauzijzenbroodje. Dit half uurtje vermaken we ons met de capriolen van een Kea op het terras, hij poseert voor elke fotograaf in de hoop op wat eten. 

Arthur's Pass National Park

Twee bergen verder wordt het inderdaad beter weer en nu het droog wordt en de zon regelmatig door de wolken breekt kunnen we de omgeving goed zien en weten we ook waarom deze route wordt aanbevolen, het Arhur’s Pass National Park is echt prachtig met bergen in vele kleurschakeringen. Helaas als we het gebergte achter ons hebben gelaten en richting de oostkust rijden wordt de lucht steeds somberder en hebben we de ruitenwissers weer hard nodig. Uitstappen doen we niet meer want het is koud en nat. Een keer nog in Greta Valley voor een kop koffie om wakker te blijven maar verder ziet het landschap er door het grauwe weer mistroostig uit. Hoe dichter we bij de oostkust komen hoe slechter het weer, de kustweg is een mooie scenic route, maar valt nu wat tegen, nu gaat de zee tekeer met hoge golven en kunnen we de horizon niet zien en moeten moeite doen om de auto tussen de streepjes te houden. We komen veel trekkers op de fiets tegen die echt moeten klunen tegen de heuvels op in dit barre weer, het echte buitengevoel maar geef ons dan toch maar de verwarmde auto.  Als we om half vijf in Kaikoura aankomen hebben we hetzelfde weer als vanmorgen toen we opstonden alleen nog wat kouder, het is inmiddels nog maar 12°C. Het kost ons wat moeite om de aanwijzingen te vinden naar het park want het is lastig om de bordjes te kunnen lezen. 

Surfwatch Kaikoura

Het park ligt op een heuvel en heeft vier studio’s, het is schitterend aangelegd en onze studio is echt geweldig en een groot contrast met ons vintage huisje op de rots. We hebben uitzicht op de oceaan en een groot aangelegd park met picknick tafel voor de deur, lekker om buiten te zitten… als de zon schijnt. Van de eigenaren horen we dat hier vanmorgen nog volop zon was en de zee erg kalm was, nu zien we ook hier grote woeste golven. Ze vertelt ons dat het met een paar uur weer heel ander weer kan zijn maar als we gekscherend om zongarantie voor de komende drie dagen vragen, kan ze dat toch niet geven. This is New Zealand, between the rain always sun, maar geldt dat ook niet voor Nederland?

Greymouth

Donderdag 27 februari

Bach of the Beach

Vandaag dus eens helemaal niets. We zijn gisteravond, of liever gezegd vannacht laat naar bed gegaan en hebben geen wekker gezet waardoor we dus pas om 10 uur wakker worden. 
Toen we aan het ontbijt zaten kwam er een meeuw op de balustrade van terras zitten met een wel zeer indringende blik op onze tafel gericht. Het moet een “huis”meeuw zijn, want toen wij niet reageerde ging hij op het raamkozijn heen en weer lopen. Toen hij brood had gegeten, is hij direct weggevlogen. 

Het is heerlijk weer, we zetten de gemakkelijke stoelen buiten en gaan op het terras zitten met een kop koffie en een boek. Het geluid van de golven wordt alleen overstemt door wat inlandse krekelachtige insecten. Wel even insmeren tegen de sandfly’s alhoewel er op dit tijdstip nog niet zoveel zijn. De rest van de middag brengen we door afwisselend buiten in de zon of binnen met een boek of een spelletje. Zo komen de knieën echt helemaal tot rust. 
We overwegen nog even om van de rotsen naar beneden te klimmen maar zien daar vanwege de gladheid vanaf, we maken nog wel de nodige foto’s. Het is opvallend dat, hoe ver we ook kunnen kijken, de hele dag geen mensen op het strand hebben gezien. Oké toch nog maar een uitstapje. Na het eten gaan we naar Punakaiki, 20 km noordwaarts. 

Pancake Rocks

Hier is een wel heel aparte rotsformatie te zien langs de kust de zogenoemde Pancake Rocks. Deze zijn het best met hoog water te bekijken omdat er een aantal Blowhole’s zijn waar het water met vloed hoog uit opspuit. Er is een mooi wandelpad aangelegd langs de Pancake Rocks en de Blowhole’s maar de zon gaat al bijna onder als we er aankomen en het duurt nog zeker een uur voor het echt hoog water is. 

Blowhole

We kunnen de Pancake Rocks nog goed zien maar het opspuitende water zal niet gaan. Op de terugweg naar de auto worden we opgeschrikt door een possum, eigenlijk schrikt hij meer van ons dan wij van hem want hij schiet gelijk de struiken in. We hebben al heel wat dode possums gezien, dit is de eerste keer dat we een levende zien. De possum is hier een ware plaag, van oorsprong een uitheems dier vormt hij nu een grote bedreiging voor de kiwi’s, volgens de New Zealanders is de enige goede possum een dode possum, dus eigenlijk hebben we alleen maar goede possums gezien. In de schemering vinden we nog net ons huisje terug en de rest van de avond brengen we door zoals we de hele dag hebben gedaan, met een spelletje en een boek. Morgen gaan we een crossover maken, van de west- naar de oostkust, een stevige rit dwars door het hooggebergte via het Arthurs Pass National Park. Maar eerst een nachtje bijkomen van een dagje niets doen!

Hokitika - op weg naar Greymouth

Woensdag 26 februari

Koffers ingepakt, afgewassen, kastjes nagekeken, niets vergeten, alles weer in de auto. Het wordt routine en gaat steeds sneller, we kunnen het al binnen een half uur. We staan ‘s morgen vaak pas om acht uur of half negen op en zitten dan anderhalf uur later in de auto op weg naar de volgende bestemming, wij zijn nou eenmaal geen ochtend mensen.

Treetop Walk

De Douglas Walk van gisteren was net iets teveel, Cathy’s knie doet behoorlijk pijn. Vandaag maar wat minder lopen. Onderweg komen we langs Hokitika en net daarvoor is een Treetop Walk. Deze wandeling lijkt ons wel wat, maar 450 meter lang maar dan wel 20 meter boven de grond langs de boomtoppen. Bij aankomst eerst een kop koffie en dan 200 meter omhoog de berg op, langzaam lopen en met behulp van de ‘hiking pole’ dan gaat het wel goed. De wandelbruggen zelf zijn geheel vlak met goede leuningen. Het is leuk om de wereld te zien ter hoogte van de vogels, we horen ze wel fluiten maar zien ze jammer genoeg niet. Halverwege is er een uitkijktoren en klimmen we nog eens 20 meter omhoog zodat we over het meer heen kijken en in de verte de met sneeuw bedekte bergtoppen zien. Als we van de wandelbruggen af komen en de berg af moeten lopen komt er net een golfkarretje aan die mensen omhoog gebracht heeft, wij krijgen een lift naar beneden dat scheelt weer voor de knietjes.

Bank of New Zealand

Een stukje verder met de auto komen we in Hokitika zelf aan, een leuk plaatsje aan de westkust. Ook hier is vroeger veel goud gevonden en veel jade gedolven. In de tijd van de Goldrush, zo ongeveer 1860, was dit één van de dichtst bevolkte plaatsen van heel New Zealand met 102 hotels in één straat. Nu zijn daar nog wat overblijfselen van te zien, een aantal gebouwen is bewaard gebleven en gerestaureerd zodat je je goed kan voorstellen hoe het in de negentiende eeuw geweest moet zijn. We zien duidelijk overeenkomsten met het wilde westen in de USA, waar ook in die tijd een enorme goudkoorts heerste.

Hokitika

In het stadje nemen we een kijkje in de jade fabriek, waar op grote schaal jade wordt getrommeld, bewerkt en geslepen om er vooral sieraden en kunstvoorwerpen van te maken. We rijden verder naar Greymouth waar we de auto van benzine voorzien en onszelf van proviand voor een paar dagen want waar we nu heen gaan is helemaal niets in de buurt. Onze volgende cottage ligt zo’n 30 km voorbij Greymouth aan het strand op een rots en heeft niet eens een adres, we moeten het zien te vinden met de routebeschrijving van de eigenaren. Langs de kustweg ver voorbij alle andere huizen komen we na de 13 miles creek bij ‘Bach on the Beach’ (bach is een afkorting van bachelor) aan.

Bach on the Beach

We zien de cottage pas als we er voorbij rijden, geheel verscholen tussen de rotsen en bomen en te herkennen aan de blauwe brievenbus aan de weg. Er is niemand om ons te verwelkomen maar volgens instructies vinden we de locker met code waarin de sleutel zit verstopt. Het is een oud vintage huisje met een allegaartje aan meubels maar wel helemaal compleet, zelfs met een wasmachine en droger en een grote ‘hot tub’ in de badkamer met uitzicht op de tuin. In de keuken ontbreekt het aan niets, we vinden er zelfs 5 verschillende peper- en zoutbussen, 4 verschillende flessen bakolie en een grote verzameling blikvoer.

Hoewel de zon volop schijnt en er buiten een lekker windje waait gaan we toch binnen zitten buiten het bereik van de sandfly’s. 

Bach on the Beach

We ploffen op de zachtleren banken in de serre en kijken naar de aanrollende golven op het strandje onder ons huis. De wind wordt steeds harder en de golven steeds hoger, heerlijk rustgevend om naar te kijken. Dit is een plek om volledig niets te doen, we hebben geen internet zelfs geen gsm bereik, de vaste telefoon is onze enige verbinding met de rest van de wereld. Het enige wat je hoort is het bulderen van de golven die kapot slaan op de rotsen, dit is voor ons back to nature!

Franz Josef Glacier

Dinsdag 25 februari

We zijn in Glacier Country dus moeten we een glacier gaan bekijken of er in ieder geval zo dicht mogelijk in de buurt komen. Zonder begeleiding mag niemand de gletsjers op, het is alleen mogelijk om op de gletsjers te komen met een helikopter of middels een vier uur durende door gidsen begeleide wandeling. Omdat de gletsjer met de dag veranderd door breuken, scheuren en ijslawines worden deze dag en nacht in de gaten gehouden. Vooral aan het einde van de gletsjer veranderd het landschap dagelijks en er komen jaarlijks enkele toeristen om die zich niet aan de strenge regels houden. Omdat we de heli te duur vinden en bovendien al een Cessna vlucht over de gletsjers gemaakt hebben, kiezen we voor een wandeling en gaan de Franz Josef Glacier Walk doen, een wandeling van anderhalf uur heen en terug. 

Franz Josef Glacier Walk

Het startpunt ligt 5 km van ons appartement bij een grote parkeerplaats. We zijn beslist niet de enige, het parkeerterrein is bijna vol. De eerste kilometer lopen we door het regenwoud en dan komen we bij de Waiho River, verder moeten we door de rivierbedding lopen. Deze rivierbedding is gelukkig erg breed en wijd en het grootste deel ligt droog, bovendien is er een goed begaanbaar pad aangegeven met paaltjes. Alleen bij hoog water is dit pad gesloten maar vandaag mogen we gewoon verder. Deze Waiho River wordt gevoed door smeltwater van de Franz Jozef Glacier en de tientallen watervallen uit de omliggende bergen. Na anderhalve kilometer stroomopwaarts gelopen te hebben komen we bij het eindpunt, hier mogen we beslist niet verder wegens gevaar van vallend ijs en rotsblokken. 

Franz Josef Glacier

We zien de gletsjer voor ons liggen wat een erg imposant gezicht is. Hoog boven ons vliegen de helikopters af en aan om mensen bovenop de gletsjer af te zetten, die daar een rondje lopen en weer terug worden gebracht naar de heli-port, het heli-vliegen geeft echt een hinderlijk lawaai en verstoord onze wandeling behoorlijk. We hebben nog steeds moeite om de juiste kleding uit te kiezen ’s morgens, toen we opstonden was het koud. We begonnen onze wandeling dan ook met een lange broek, trui en zelfs een jas, maar inmiddels is de zon gaan schijnen en zijn de jassen en truien al uit en is het zelfs te warm voor een lange broek. Terug bij de auto gaan we even naar onze studio voor een kleine lunch en dan weer terug naar dezelfde parkeerplaats want vanaf daar zijn nog veel meer wandelingen aangegeven. We besluiten de Douglas Walk te lopen, een wandeling van anderhalf uur heen en terug naar de Douglas Bridge. 

Peter's Pool

We komen langs Peter’s Pool, een klein meertje waar de gletsjer in weerspiegeld wordt, tot zo ver was het een makkelijke wandeling over redelijk vlak terrein. Als we verder lopen moeten we behoorlijk klimmen om vervolgens een zeer steile weg naar beneden te lopen. Het is een prachtige tocht door het regenwoud met de vele varens en grote yucca’s en bemoste bomen. Af en toe tussen het geluid van de heli’s door horen we de vogels fluiten. 

Douglas Bridge

Beneden komen we bij de Douglas Bridge, een lange hangbrug over de Waiho River. Voor de terugweg kiezen we niet dezelfde weg terug omdat we niet die hele klim weer naar boven willen maken maar volgen we het bospad langs de rivier en komen zo een paar kilometer verderop weer op de rijweg en de parkeerplaats uit. Tijd om weer even naar huis te gaan voor een drankje en ons op te maken voor de volgende excursie.

100 m bij ons vandaan is het Westcoast Wildlife Centre, hier worden Rowi Kiwi’s opgevangen. Deze kiwi soort is de zeldzaamste van de vijf verschillende soorten, van de Rowi Kiwi leven er nog maar 375 in heel New Zealand terwijl er zo’n 60.000 andere kiwi’s zijn. Wij gaan een kijkje nemen in het Wildlife Centre, wij willen wel eens een echte kiwi zien. Momenteel zitten er 3 Rowi Kiwi’s in de opvang. We bekijken eerst een korte introductie film en gaan dan de verblijven van de kiwi’s binnen. In het verblijf is een natuurlijke leefomgeving nagebootst en het is er dan ook zo donker dat onze ogen eerst een paar minuten moeten wennen voor we de eerste kiwi ontdekken. 

Rowi kiwi

Ze scharrelen rond om eten te zoeken en wroeten daarbij met hun lange snavel in dikke boomtakken en in de grond. Fotograferen mag hier niet want er mag beslist geen licht gemaakt worden. Als we genoeg hebben gezien van de kiwi’s komen we in de volgende zaal waar uitleg gegeven wordt over de gletsjers en waar stukken gletsjer zijn nagebouwd zodat we de indruk krijgen onder het ijs door te lopen. Overal kraakt het en horen we de druppels van het ijs vallen een heel aparte gewaarwording.

Moe maar voldaan na drie excursies op één dag gaan we terug naar onze studio om een avondmaaltijd in elkaar te flansen. Een broodje hamburger lukt nog net in deze primitieve keuken en die smaakt dan ook overheerlijk. Daarna nog een poosje chillen op de computer met een spelletje en een glaasje wijn, vakantie blijft de moeite waard op deze wijze!

Op weg naar Franz Josef Gasier

Maandag 24 februari

Het ontbijt in Te Wanaka Lodge is erg goed, niet alleen het gebruikelijke continentale ontbijtbuffet maar er is ook een salade van vers fruit en iedere morgen staat er een ander warm gerecht op het menu, op bestelling door de eigenaresse met zorg klaargemaakt. De eerste ochtend kregen we pancakes met banaan en sinaasappelcrème. De tweede ochtend was er scrambled eggs met bacon, toast en hashbrowns waarbij de roerei perfect was gebakken.

Na het ontbijt pakken we onze spullen in en gaan richting Franz Josef Glacier.

We rijden een flinke periode langs het Lake Háwea, dit wederom prachtige blauwe meer is meer dan 35 km lang met ruige bergen op de achtergrond. We komen dan weer uit bij Lake Wanaka wat grotendeels parallel loopt en volgen nog enige tijd de oevers van het noordelijke gedeelte van dit meer. 

Als we Lake Wanaka definitief achter ons hebben gelaten komen we in de bossen van de Southern Alps terecht en kronkelen we ons een weg door dit regenwoud. Dat het hier wel veel moet regenen is aan de vegetatie goed te zien, de wilde varens groeien hier meters hoog en lijken wel palmbomen. De enige doorgaande weg volgend langs de oevers van de Makarora River en de Haast River komen we in Haast, een klein dorpje aan de westkust. Hoewel we geen haast hebben gaat deze tocht erg langzaam, de weg is smal en bochtig met veel hoogteverschillen. In Haast komen we eindelijk een restaurantje tegen en stoppen we even voor een kop koffie, aan de drukte binnen merk je wel dat dit het enige restaurant in de weide omgeving is want we zijn niet de enigen die willen pauzeren. Het is er smoezelig en niet fris en de hele zaak stinkt naar frituurvet. Als je de enige bent hoef je het waarschijnlijk niet zo nauw te nemen. 

We vertrekken weer snel en rijden nog een tijdje langs de west kust en het strand van de Tasmanzee tot we bij Knights Point komen en even uitstappen om de zeelucht op te snuiven. Het strand ligt helemaal vol met aangespoeld hout en langs de rand van het strand liggen heel veel grote en kleine witte kiezelstenen met namen erop geschreven van toeristen die hier geweest zijn. Zodra we uitgestapt zijn worden we belaagd door sandfly’s en vluchten we zo snel mogelijk de auto weer in, we hadden ons nog niet ingesmeerd met ‘repellent’. In de auto worden we opgewacht door een zwerm van zeker 137 sandfly’ die met ons mee willen liften en gelijk beginnen te bijten in onze armen en benen. 

Haastig smeren we ons alsnog in met de repellent en gaan dan op jacht om de hele meute sandfly’s uit te moorden wat relatief snel lukt. De sandfly lijkt qua grootte op ons fruitvliegje en beweegt ongeveer hetzelfde, het danst door de lucht en langs het raam. Het verschil is het bijten en venijnig bloedzuigen. Gelukkig zijn we beiden niet allergisch voor de beten, ben je dat wel dan krijg je grote bulten en rode plakken die heel erg jeuken. Het enige wat helpt tegen deze kwelgeesten is een middel met een hoog percentage deet. Gelukkig gaat de route verder het binnenland weer in en komen we in Glacier Country. We maken een stop in Fox Glacier en rijden dan door naar Franz Josef Glacier, onze eindbestemming voor vandaag.

Als we wat zijn uitgerust van de reis gaan we het dorp verkennen. De eigenaren van deze vakantie studio’s hebben als service voor de gasten een bak met paraplu’s neergezet en dat blijkt niet voor niets want het regent weer eens. Maar ach wat maakt dat uit, we hebben de hele dag zon gehad en van de harde wind hadden we in de auto geen last. Het dorp bestaat maar uit twee straten dus die hebben we al snel gezien en we gaan weer naar onze studio. Dit dorp behoort tot de grotere nederzettingen in dit gebied en telt 337 inwoners die vooral van het toerisme leven. Hoe hoger we naar het noorden trekken hoe minder mensen er wonen. Voorlopig treken we nog een paar dagen door de ruige natuurparken om daarna weer over te steken naar de oostkust. Het is zaak om steeds als het kan te tanken en de noodzakelijke boodschappen te doen als er een winkel is. De keuken in de studio is goed uitgerust, alles is aanwezig inclusief een slechte koekenpan en daarmee het lukt ons om een redelijk goede maaltijd klaar te maken met de ingrediënten die we een paar dagen geleden in Wanaka hadden gekocht. Al met al een dag met een lange rit en veel, heel veel ongerepte natuur een vreselijk hoge bergen, morgen maar eens kijken of we bij de gletsjers kunnen komen. Voor de afwisseling even de kou in na alle regenbuitjes! 

Wanaka

Zondag 23 februari

Zondag is een rustdag en we zijn voornemens om het vandaag in een lage versnelling te doen, een beetje rondneuzen in het dorpje en hier en daar wat te wandelen. Deze morgen ontbijt in de eetzaal en koffie in de hut. Na het ontbijt werken we eerst de achterstallig mail weg en regelen onze bankzaken en gaan dan een stukje toeren. 

We rijden een stuk langs het Lake Wanaka tot de verharde weg ophoudt, omdat de weg onverhard door gaat en wij wel van een stukje natuur houden rijden we door en volgen zo de Matukituki River die het Wanakameer voedt met regen- en smeltwater uit de omringende bergen. We rijden ongeveer 26 km stroomopwaarts. We komen weer veel koeien en nog meer schapen tegen, waarvan een deel losloopt en af en toe vlak voor ons de weg oversteekt. 

Het dal is aan alle kanten omringd door hoge met sneeuw bedekte bergen. Op een gegeven moment zijn we nog 10 km van het explorercentre van de Mount Aspiring af, een basiskamp voor de echte bergbeklimmers, als de eerste Ford, een doorwaadbare plaats in de rivier, voor onze auto opduikt. Hier staat een informatiebord met de nodige aanwijzingen. Er wordt aangegeven dat er nog negen Fords  volgen en dat het vervolgen van deze weg veiligheidshalve alleen met hoge 4 wheeldrives verantwoord is. 

Omdat door regenwater en stroming de diepte van de Fords snel kan wijzigen is doorrijden op eigen risico. Iets zegt ons dat in de kleine lettertjes van het huurcontract van onze auto is opgenomen dat doorrijden niet gewenst is. Met onze eigen Mazda zouden we zeker verder gegaan zijn maar we laten deze keer even het gezonde verstand voorgaan. Dus keren we om en rijden terug naar Wanaka. In ieder geval hebben we wel een heel “natuurlijke” rit gemaakt. We nemen een kop koffie in onze hut en gaan dan het dorpje wandelend verkennen. Omdat het zondag is zijn de meeste winkels gesloten en zijn er alleen een paar souvenir- en  outdoorshops open. Het is druk op de oever van het meer en het is te merken dat ook veel Kiwi’s hun vrije zondag vieren op het water of aan de waterkant. Wanaka is een leuk pittoresk en toeristisch dorpje, mooi gelegen aan het meer. Nog te vroeg voor het avondeten gaan we nog wat chillen in de hut om begin van de avond weer even terug te lopen naar het centrum. 

We hebben geen zin om weer te dineren in een restaurant en kopen Fish ’n Chips, dat wordt geheel volgens traditie verpakt in een krant en met een groot pakket onder de arm zoeken we een bankje in het park met uitzicht op het meer. De vis en patat smaken heerlijk, beter zelfs dan het eten van gisteravond in het restaurant. We maken nog een wandeling langs het strandje tot de zon ondergaat. Met een voldaan gevoel ploffen we in de stoel, even verder niks doen! Waarom? Omdat het lekker kan!   

Oueenstown - Arrowtown

Zaterdag 22 februari

Hé, hé we hebben eindelijk weer internet, het is hier slecht gesteld met de wifi bij elke nieuwe lodge werd de wifi service slechter. Bij aankomst zaten we in een aanbouw en konden we meeliften op de wifi verbinding van onze gastheren. In Lake Tekapo kregen we een gelimiteerd tegoed maar wel in ons eigen appartement, in Broad Bay konden we alleen verbinding krijgen halverwege de tuin richting het woonhuis van de eigenaar. Vervolgens moesten we in the Catlins een einde de heuvel op lopen om in de buurt van het kantoor te gaan zitten en in Manapouri hadden we helemaal niets meer. Vandaag zijn we in Wanaka aangekomen en hebben we een kleine lodge die zo dicht bij het hoofdgebouw staat dat we nog net een beetje verbinding hebben dus we hebben onze achterstand in post’s op de blog weer even kunnen inlopen.

Maar even terug naar het begin van de dag, we zijn dus weer verhuisd. De was hangt nog in de badkamer en is keurig droog, buiten is het inmiddels ook droog weliswaar staat er een hele stevige wind maar de zon schijnt. Met de auto weer volgetankt rijden we richting Queenstown. Dit gedeelte gaat makkelijk over een highway en we schieten lekker op. 

Lake Wakatipu

Vlak voor Queenstown komen we bij het Lake Wakatipu, dit is een prachtig blauw meer, zo blauw hebben we het zelden gezien en met de bergen op de achtergrond is dat een uitnodiging om weer een aantal foto’s te maken. We stoppen daarom op diverse plaatsen langs het meer, want elke keer denken we een nog mooiere foto te kunnen schieten. Queenstown is de meest toeristische plaats van New Zealand, omdat er het hele jaar door wat te beleven valt, ‘s zomers vooral de watersporten en ‘s winters wordt er volop gesport in de sneeuw op de bergen. Het is ook de stad van de extreme sporten, als raften, bungee-jump, sky-diving, bobsleeën, hiking, supersnelle jetboaten, off-the-road trips en er is hier een ruime keus aan restaurants, après-ski-vermaak en winkels met Nieuw-Zeelandse producten en souvenirs. 

Queenstown

De stad bestaat vooral uit een aaneenschakeling van appartementencomplexen en backpacker-hostels. De stad gaat er prat op dat zij bungeejumping zo'n beetje hebben uitgevonden. Na wat winkels te hebben bekeken komen we op een plein bij de rivier, op een groot grasveld liggen vele jongeren te luisteren naar live muziek, terwijl de oudere jeugd wat langs de kraampjes met prullaria slentert. Wij zoeken toch wat rustiger vermaak en gaan na een lichte lunch weer verder richting Wanaka. We nemen nu eens niet de makkelijkste weg maar gaan binnendoor en rijden zo over de bergen via vele haarspeldbochten, leuk om te rijden en mooi om over het dal te kijken.

Arrowtown

Het volgende plaatsje is Arrowtown, het schilderachtigste en best bewaard gebleven goudzoekerstadje van de provincie Otago. Hier is een straatje met goed bewaarde en gerestaureerde huisjes uit de goudzoekertijd. Je kunt er nog steeds met een zeef in de rivier naar goud zoeken en sommigen hebben daar heel soms succes mee. We eten een ijsje en laten het goud maar liggen voor andere avonturiers en rijden verder naar Wanaka. In Wanaka bezoeken we de plaatselijke supermarkt en slaan de benodigde ingrediënten voor het avondeten in en rijden dan door naar Te Wanaka Lodge. Dit blijkt een klein appartementencomplex te zijn midden in het dorp. Wij krijgen de enige vrijstaande lodge toegewezen en als we binnenkomen blijkt het van zeer geringe afmetingen te zijn, ongeveer zo groot als onze eigen garage thuis. Met twee bedden, twee ongemakkelijke stoelen, een kast en een badkamer.

Te Wanaka Lodge

De grootste tegenvaller is dat er geen keuken aanwezig is, alleen een koelkast en een magnetron. Wat doen we nou met ons vlees, groente en rijst? Alles maar in de koelkast en vriezer en op zoek naar een restaurant. Omdat het zaterdagavond is en wij natuurlijk niets hebben besproken duurt het even voor er een tafel voor ons vrij is, maar dan hebben we na tienen ook het hele restaurant voor ons alleen. Nog net voor de lichten uitgaan kunnen we afrekenen. Gelukkig hebben we hier tenminste internet in ons hutje, nou ja dat dachten we. De verbinding is zo traag dat het op de tablet niet eens lukt om in te loggen, alleen op de laptop lukt het met horten en stoten om de blog te uploaden. We kunnen nog wel wat mail lezen maar het beantwoorden moet maar tot morgen wachten het is inmiddels 12 uur geweest en we gaan slapen. Na een mooie zonnige dag liggen we nu te luisteren naar de regen op het dak, die heeft ons inmiddels toch weer ingehaald. Lucky guys we are!

Manapouri - Doubtful Sound - Glowworm Caves

Vrijdag 21 februari      

We zitten nog steeds in de Captains Lookout lodge in Manapouri en vandaag gaan we een cruise maken door de Doubtful Sound. Het is als we opstaan al best lekker weer, half bewolkt maar een heerlijke temperatuur. Omdat we vandaag een paar uur op het water doorbrengen doen we toch maar een lange broek aan en nemen een vestje mee. Om tien uur moeten we ons melden op het dock in Pearl Harbour (de haven van Manipouri) maar 1 km vanaf ons tijdelijk woonadres. We verwachten geen zonnebrandmiddelen nodig te hebben maar nemen wel de ‘repellent’ mee, het spuitflesje tegen de sandfly’s. Die sandfly’s zijn hier een echte plaag, ze bijten en dat kan lastige jeukende bultjes opleveren. We maken alvast wat sandwiches klaar want er wordt geen lunch geserveerd op de boot en de hele tour duurt tot 17:45 uur. Aldus op alles voorbereidt, stappen we in de catamaran die ons over het Lake Manapouri naar de overkant zal brengen, een tochtje van bijna een uur waarin we wederom door Amerikanen worden aangesproken die gezellig de tijd vol babbelen. 

Underground Energy Station

Aan de overkant stappen we over op luxe touringcars die ons naar de Doubtful Sound zullen brengen, over de Wilmot Pass, die in de zestiger jaren speciaal is aangelegd voor de bouw van de grootste waterkrachtcentrale van New Zealand. Deze onverharde weg over een bergpas loopt van de Doubtful Sound naar Lake Manapouri voor de aanvoer van materiaal en arbeiders. De bus rijdt ons eerst naar deze ondergrondse energiecentrale, een waterkrachtcentrale waar de kiwi’s erg trots op zijn. Diep onder de grond op 118 meter heeft men een verbinding gemaakt tussen Lake Manapouri en de Doubtful Sound. Door de enorme waterkracht waarmee het water uit het meer naar zee stroomt worden 7 enorme generatoren aangedreven die 730 Megaton Watt stroom opleveren. We rijden met de touringcar de logistieke tunnel in en deze brengt ons naar het hart van de centrale om een kijkje te nemen op het visitorsplatform dat uitzicht bied op de grote turbines.

Als we weer in de touringcar zitten keert deze in de tunnel (op 115 meter diepte) en rijdt weer naar buiten. Daarna rijden we over de Wilmot Pass, normaal een prachtige route met veel vergezichten. De buschauffeur stopt regelmatig om ons de gelegenheid te geven uit te stappen en foto’s te maken, maar sinds we de tunnel uit zijn regent het behoorlijk. De wolken hangen zo laag dat er van uitzicht geen sprake meer is, zodat wij maar lekker in de bus blijven zitten, alleen de aller-fanatiekste fotografen stappen uit om de dikke flarden bewolking te fotograferen, waarschijnlijk om er thuis achter te komen dat je echt niets kan zien. We weten dat dit bergachtige gebied bedekt is met regenwoud, dus we klagen niet over een beetje regen. 

Doubtful Sound

Aangekomen bij de Doubtful Sound stappen we in een hele luxe catamaran en beginnen we aan onze drie uur durende cruise. Het is inmiddels opgehouden met normaal regenen, het plenst inmiddels en er staat een stevige wind, toch jammer dat ik alleen een vest heb meegenomen en geen regenjas. 

Het regent hier twee van de drie dagen, horen we van de gids, eigenlijk zien we de Doubtful Sound zoals die hoort te zijn, wat een boffers zijn we toch. Ook met deze regen is het een prachtige tocht, door de regen en de harde wind heeft de omgeving iets mystieks en is het een avontuur om juist nu hier te varen. 

Ondanks de striemende regen gaan we regelmatig op het voordek staan want daar is het zicht het best, en dan telkens weer even naar binnen om op te warmen en te drogen en de cameralens weer te ontdoen van regendruppels. 

De bergen die het fjord vormen zijn bedekt met wouden en overal zie je watervallen van het massief tientallen meters naar beneden kletteren, je ziet het decor van Lord of the Rings of de Hobbits aan je voorbij trekken. 

Doubtful Sound

We varen tot aan de uitgang bij de Tasman Zee en zien daar een paar rotsen vol met luierende zeeleeuwen. Er leven ook heel veel dolfijnen in Fiordland maar die hebben waarschijnlijk liever wat zon om te spelen want wij komen er geen één tegen. Inmiddels blijft de regen met bakken uit de lucht komen en bekijken we het uitzicht steeds meer vanachter het raam. Op deze boot zijn camera’s aanwezig die de omgeving live in de boot projecteren waarbij de gids vaak in zijn regenpak naar buiten gaat om voor de camera live commentaar te geven. Als de schipper de boot langs de oever stil legt en alle motoren uitzet gaan we nog even naar buiten om te luisteren naar de eindeloze stilte in dit Fiordland. Op de terugweg komen we wel twee pinguïns tegen die in het water liggen te dobberen, dit zijn Fiordland Crested Penguins van ongeveer 70 cm lang.

Na deze enerverende cruise stappen we weer in de bus die ons wederom de Wilmot Pass overrijdt. De kleine stroompjes die we op de heenweg hebben gezien zijn nu woeste stroomversnellingen geworden, met dank aan de regen van vandaag. Op de laatste etappe over het Lake Manapouri zien we een prachtige regenboog over het water en het klaart al weer aardig op, de lucht is weer bijna blauw. Aan de auto kunnen we zien dat het nauwelijks heeft geregend hier, hij is nog net zo vies als we hem achterlieten. Zodra we thuis zijn en we net de wasmachine hebben aangezet slaat de regen tegen de ramen, ligt het aan ons of worden we echt achtervolgd door de regen?

En de was…... die hangen we maar in de badkamer bij de verwarming. Hoe zeiden we dat gisteren? Dit is het ultieme vakantiegevoel van New Zealand!

Manapouri - Milford Sound

Donderdag 20 februari 

Voor vandaag staan er twee excursies op het programma, we ben hiervoor de wekker gezet, we hebben er zin, namelijk eerst naar de Milford Sound en dan naar de Glowworm Caves. Aan de westkust van het Zuidereiland heb je velen fjorden, grote rotsformaties en rotsplateau's met diepe inhammen vanaf zee landinwaarts, dit worden hier Sounds genoemd. We gaan met de auto naar het begin van zo'n sound. Er is maar één weg naar deze Milford Sound en dat is vanaf Te Anau, dwars door het nationaal park, wat betekent dat we vandaag 140 km heen en dezelfde weg weer terug moeten rijden. 

Mirror Lake

Vanaf Te Anau slingeren we eerst kilometers door de bossen om dan lange tijd langs de oevers van diverse meren en stroomversnellingen te rijden. Het is een prachtige route om te rijden en omdat we vroeg vertrokken zijn is het nog lekker rustig op de weg. Een mooie bijkomstigheid is dat de zon volop schijnt en het een heel mooie dag gaat worden.

We stoppen regelmatig bij een lookout-point zoals bij het Mirror Lake, waar het wateroppervlak de bergen weerspiegeld als het windstil is, en er geen eendjes zwemmen die het oppervlak verstoren zoals nu wel het geval is. 

Er zijn ontelbaar veel lookout-points bij stroomversnellingen of watervallen van smeltwater. We komen Homer Tunnel van meer dan 1 km, waar de bussen in het midden moeten rijden, dus dat betekent dat er maar verkeer van één kant tegelijk in mag rijden. Gelukkig is dat goed geregeld met verkeerslichten en staat er zelfs een lichtkrant die aangeeft hoelang het nog duurt voor wij weer aan de beurt zijn. Eenmaal aan de andere kant van de tunnel wordt de weg nog wat smaller en bochtiger maar het is nog steeds rustig op de weg, op dit tijdstip heb je weinig last van tegenliggers. De zon schijnt steeds uitbundiger en dat maakt het uitzicht alleen maar mooier vooral die besneeuwde bergtoppen. 

Milford Sound

Na ruim twee uur komen we bij de Milford Sound aan, omdat we hier geen cruise hebben geboekt drinken we een kop koffie en lopen wat rond om foto's te maken en gaan daarna weer terug. Om de terugweg niet op de heenweg te laten lijken wisselen we van chauffeur, lijkt het voor beiden toch allemaal weer heel anders. Er is op de hele route maar één zijweg en nieuwsgierig als we zijn gaan we daar toch maar eens een kijkje nemen. Het is een doodlopende onverharde weg van 18 km lang maar dat zijn we na The Catlins wel gewend dus dat houdt ons niet tegen. 

Hollyford Valley

Aan het eind van de weg komen we bij een hangbrug over de rivier, ook dat is een ervaring op zich en levert weer leuke plaatjes op. Nog 18 km terug en dan zijn we weer op de hoofdweg naar Te Anau. Onderweg zien we nog de nodige basiskampen van waaruit hikers meerdaagse trektochten maken. Om vier uur zijn we terug in Te Anau, tijd genoeg voor nog een excursie. We boeken een tour naar de Glowworm Caves aan de andere kant van het Lake Te Anau. De tour begint om 17:45 uur dus geen tijd om eerst naar Manapouri terug te rijden, dan maar een pizza in Te Anau en die smaakt opperbest! We varen met een luxe (motor)catamaran over het meer naar de overkant waar de grotten zijn. Daar krijgen we eerst uitleg over hoe we de grot ingaan, wat er van ons verwacht wordt en juist niet en dat we niet mogen fotograferen en filmen omdat er geen licht en geluid gemaakt mag worden in de grotten want dat verstoord de gloeiwormpopulatie. Het eerste stukje lopen we gebukt onder laaghangende rotsen door met de ene hand aan de reling en de andere hand boven het hoofd om ons hoofd niet te stoten. Dan komen we bij ondergrondse watervallen en waterstromen en als we daar voorbij zijn gaan we nog een stukje varen. Als iedereen in het bootje zit gaan alle lichten in het opstappunt uit en is de grot totaal donker. Onze gids leidt de boot langs een touw en zodra we aan het donker gewend zijn zien we de vele duizenden glowworms. Als we een eind van de watervallen en het watergekletter afgevaren zijn in de volgende grot is het bijna stil en dat geeft een heel aparte sfeer zo in het donker met die vele glimmende puntjes om ons heen, het lijkt wel een sterrenhemel van blauwe puntjes. Eenmaal terug in de buitenlucht krijgen we nog wat uitleg over het leven van de glomworms en dan gaan we met de catamaran terug naar Te Anau. Tijdens de terugweg op de boot hebben we nog een gezellig onderonsje met een echtpaar uit Californië, zij verbazen zich er over dat wij al zoveel van hun land hebben gezien, waar zij zelf nog nooit aan toegekomen zijn.

Thuisgekomen gaan we heerlijk op ons terras zitten, nagenieten met uitzicht over Lake Manapouri. Vermoeid maar onder het genoot van een nootje, wijntje, biertje, hebben we wel het ultieme vakantiegevoel!

Op weg naar Manapouri

Woensdag 19 februari

We staan nu maar eens vroeg op want we moeten 350 km rijden en onderweg ook nog af en toe stoppen of een omtrekkende beweging maken om nog wat highlights te kunnen zien.

Ook hebben we nog wat proviand nodig want de komende dagen hebben we weer een volledig self-catered studio. We gaan naar Manapouri een plaatsje aan Lake Manapouri vlakbij Te Anau tegen het Fiordland National Park in het zuidwesten van het Zuidereiland. Om half tien is de auto weer ingeladen en verlaten we Mohua Park. We nemen niet de highway maar de kustroute, die is wat langer maar wel veel avontuurlijker. We rijden door kleine dorpjes met hooguit 50 inwoners tot we een cafeetje vinden in Fortrose, een klein dorpje aan zee waar we even stoppen voor een kop koffie. Een ouder echtpaar runt dit café, restaurant en benzinepomp. De zoon loopt in echte kokskleding in de keuken en komt om elf uur hoopvol vragen of we wellicht willen lunchen. Toen we dat niet wilde was hij wel een beetje teleurgesteld en ging demonstratief alle lunchgerechten op het aanbiedingenbord krijten. Na de koffie wijken we even van de route af om naar Bluff te gaan, dit is het meest zuidelijke plaatsje van het zuidereiland en hier willen we even stoppen op het lookout point om naar Stuart Island te kijken. Helaas is het zo bewolkt en hangt de bewolking ook nog zo laag dat we bijna niets zien van de omgeving en al helemaal niet van Stuart Island, pech dus. Oplettende lezers hebben misschien onthouden dat we anderhalf jaar geleden ook in Bluff zijn geweest maar dat lag in Colorado, een plaatsje gesticht door vervolgde en verdreven mormonen. Deze Bluff is een stuk minder mooi, er is een grote haven en veel industrie maar zeker niet zo pittoresk en warm als Bluff in Colorado.

Riverton

Dan maar weer terug naar de route, naar Invercargill, dit is de grootste zuidelijk gelegen stad en inderdaad vernoemd naar het pittoreske Schotse stadje. Hier doen we onze inkopen voor de komende dagen. We vervolgen onze weg terug naar de kust en komen in Riverton, tijd om te stoppen voor een picknick. Als we aan de rand van het strand onze broodjes smeren worden we omgeven door een zwerm meeuwen die graag met ons mee-eten, ze blijven piepen en schreeuwen en we zijn dus genoodzaakt om onze maaltijd te delen.

Een stuk verder langs de kust komen we bij de Te Waewae Bay, hier worden regelmatig Hector Dolfijnen gezien en walvissen. We stoppen bij een lookout punt en speuren lange tijd de zee af maar geen dolfijn of walvis te zien. Volledig verwaaid rijden we verder naar onze eindbestemming van vandaag, Manapouri. Onze studio is een deel van twee geschakelde studio’s, de andere gasten zijn ook net gearriveerd. Deze studio is zo mogelijk nog mooier dan de paar huisjes waar we al geweest zijn,

Captains Lookout

het is groot en luxe met een zithoek met panoramaview over Lake Manapouri met aan de overkant de bergen van het Fiordland National Park. We installeren ons in een ommezwaai, daar worden we dus ook steeds handiger in, om vijf minuten later met een masterview over the lake met een biertje en een wijntje van het uitzicht zitten genieten. We besluiten slowdown de avond te starten met een eenvoudige doch voedzame maaltijd en een plan de campagne te maken voor de komende twee dagen. Er moet veel en intensief gepland worden, de omgeving is het hier waard, kortom vakantie is best zwaar!!

The Catlins

Dinsdag 18 februari

Wakker worden met dit fantastische uitzicht op de bergen recht vanuit ons bed en de schapen die grazen voor het raam terwijl we de vogels horen fluiten, dat is toch echt vakantie. Vandaag gaan we de Catlins regio verkennen. Eerst naar Cathedral Cove want daar kunnen we alleen heen met laag water en dat is aan het eind van de ochtend. Het is merendeel van de 25 km daar naar toe gaat weer over de onverharde wegen, onze auto ziet er echt niet meer uit met al die stof- en modderbaden. 

Zelfs de koeien zien ons aan voor curiositeit en staren ons na als we langs komen. 

Wat vreemd uitziende Hollanders in een met modder gecamoufleerde blauwe Japanse auto die stoppen om foto’s te maken, dat maak je maar eens in je koeienleven mee. Aangekomen bij de parkeerplaats van de Cathedral Cove blijkt dat het vanaf daar nog een half uur wandelen is, deels door het regenwoud, deels over het strand. 

Cathedral Cove

We hebben nog anderhalf uur voor de grot weer onderloopt door de vloed en het hek van het particuliere terrein er naar toe sluit, dus dat moet makkelijk kunnen. Het is een prachtige wandeling door het bos naar beneden, de laatste 400 meter lopen we over het strand en komen dan bij de ingang van de immense zeegrot. Cathedral Cove is totaal 199 m diep en is één van de mooiste zeegrotten van New Zealand en één van de dertig diepste bekende zeegrotten van de wereld en is al 160 miljoen jaar oud.

De terugweg neemt toch heel wat meer tijd dan de heenweg door het bos want het is behoorlijk steil. We doen er zeker twee keer zo lang over en komen 5 min. te laat aan bij de parkeerplaats. De kaartjesverkoopster is al ongerust en staat bij het begin van het bospad al te roepen waar we blijven. Gelukkig heeft ze op ons gewacht anders hadden we hier moeten wachten tot morgenochtend het hek weer opengaat.

Purakaunui Falls

Hiernaar willen we één van de watervallen gaan bekijken, gisteravond hebben we een paar Noorse toeristen gesproken en die vertelden dat MacLean Falls de mooiste zijn maar dat het behoorlijk steil is om er te komen, die slaan we dus even over na de ervaring van een half uurtje geleden. Dan maar naar de Purakaunui Falls tenslotte zijn dat de bekendste hier. Weer 29 km over een onverharde weg en dan zijn we vlak bij de waterval. Een wandeling van 10 minuten moet kunnen. Het is wel een stukje naar beneden maar het is niet ver en de waterval is inderdaad erg mooi.

Het is al drie uur en we hebben inmiddels best zin om te lunchen dus nu op zoek naar een restaurant. In Owaka ”the place to be” met een restaurantje wat speciaal voor ons opengaat,   waar we een heerlijke tosti eten. Met een voldaan gevoel gaan we naar één van de volgende highlights op ons lijstje, dat wordt de Cannibal Bay. Hiervan wordt aangegeven dat er soms zeeleeuwen liggen op het strand. Als we daar aankomen zijn we helemaal alleen en zien we niets anders dan een grote verlaten baai, het is net alsof we alleen op de wereld zijn. Als we toch even op een rots klimmen om over de baai uit te kijken zien we in de verte aan de andere kant van de baai wat zwarte vlekken die lijken te bewegen, dat moeten we toch eens nader bekijken. 

Na een kwartiertje lopen zien we dat we ons niet hebben vergist en dat er inderdaad een aantal zeeleeuwen liggen. Moeder zeeleeuw komt net uit zee en gaat haar twee jongen begroeten die liggen te (zonnen)baden in het zand, vader zeeleeuw zit aan de rand van het strand tegen de duinen aangeleund. Verderop liggen nog een paar families maar wij willen ze niet storen en lopen niet verder. We schieten de nodige foto’s en maken wat filmpjes want het is toch wel erg fascinerend om deze dieren zo dichtbij in hun natuurlijke omgeving te kunnen bekijken. Real wildlife, zoals ze dat hier noemen. 

We zijn gewaarschuwd voor moeders met jongen en voor de dominante mannetjes die hun kudde beschermen en moeten minimaal 10 à 15 meter afstand houden. Deze wilde, vertederende beestjes kunnen gemeen bijten en zijn op de (zeer) korte afstand behoorlijk snel. Al met al hebben we dik een uur bij de kolonie zeeleeuwen doorgebracht voordat we teruglopen naar de auto, wederom een fikse strandwandeling. Met vermoeide voeten rijden we terug naar onze cottage voor een drankje en om de maaltijd voor te bereiden. Nog even voor de statistieken: Vandaag is de zon regelmatig door gebroken en dan is het gelijk drie graden warmer en tipte de 20 + aan, helaas komt er vanavond een wolk voor ons raam hangen en is het daardoor behoorlijk mistig en koelt het snel af. New Zealand staat bekent om de zeer snelle weerwisselingen, binnen 2 uur kan het weer totaal anders zijn. We nemen altijd extra kleren, dun, dik, kort, lang en ook nog regenkleding mee op onze dagtripjes. We houden nu eenmaal niet van dat soort “natte” verrassingen! 

Onderweg naar Owaka

Maandag 17 februari

Tijd om verder te trekken, op naar de volgende bestemming, dat betekent wel vroeg op. Het is maar anderhalf uur rijden naar de volgende bestemming maar we moeten nou eenmaal voor tien uur onze cottage verlaten. Na de gebruikelijke ochtendroutine nemen we afscheid van Vic en vertrekken we ruimschoots op tijd naar Owaka. 

Mohua Park in de highlands

Omdat we naar een “eco” natuurpark in de highlands gaan, waar natuurlijk geen winkels zijn, slaan we in Dunedin eerst de nodige proviand in om te voorkomen dat we van de honger en dorst zullen omkomen en gaan dan op weg. Peter is al redelijk gewend aan het links rijden zodat het vandaag de beurt is aan Cathy om daar de nodige ervaring mee op te doen. Het is best raar als je voor het eerst achter het stuur gaat zitten, op de rechte weg gaat het prima maar zodra je op een kruising moet afslaan is het goed opletten om op de juiste weghelft uit te komen, bovendien hebben we de ingesleten gewoonte om naar de verkeerde kant te kijken of er verkeer aankomt. En zoals ook Peter al problemen had met de richtingaanwijzer die aan de verkeerde kant van het stuur zit, doet ook Cathy steeds de ruitenwissers aan als er richting aangegeven moet worden. Verder gaat het best lekker en we rijden rustig door. We stoppen even in Balclutha voor de broodnodige coffee-break. Omdat we naar New Zealand zijn gegaan in de veronderstelling dat het een “warme” zomervakantie betreft, hebben we heel optimistisch merendeels korte broeken en t-shirts ingepakt. De warme kleding beperkt zich slechts tot twee lange broeken en twee truien. Omdat het tot nu toe nog niet veel warmer is geweest dan 17 °C en de zon maar heel af en toe even komt kijken, lopen we al anderhalve week in die kleren. Wel makkelijk iedere morgen hetzelfde aan trekken maar we beginnen er al een beetje uit te zien als  verkreukelende backpackers, die hier overal in het wild rondlopen. Het weer is vandaag zelfs uitgesproken somber met veel regen en maar 14 °C. Niet voor niets zaten we de laatste avonden bij de houtkachel binnen in plaats van bij de barbecue op het terras. Tijd om de kleding te wassen en de garderobe een beetje uit te breiden. We kopen een warm vest in een afwijkende kleur zodat we niet meer direct aan onze kleding herkend worden. In de volgende lodge kunnen we wassen dus het gaat helemaal goed komen. Hierna door naar het plaatsje Owaka, daar aangekomen moeten we van de verharde weg af en gaat de route nog 8 km door over een gravel pad. Wie vroeg ook weer waarom we zo’n afgelegen locatie als Broad Bay hadden uitgekozen? Vergeleken bij deze plek is Broad Bay een echt drukke plaats met zijn 78 inwoners. 

De komende dagen zitten we in Mohua Park een natuurpark met een kleine schapenfarm en vier ecologische huisjes. Het uitzicht is hier fabuleus over de highlands met ontelbaar veel schapen, als we vannacht niet kunnen slapen kunnen we gewoon op onze veranda schaapjes tellen. We hebben de afgelopen week al zoveel schapen gezien, er moeten hier een veelvoud aan schapen zijn in vergelijking met New Zealanders. De schapen hier zien maar zeer weinig mensen en bijna geen auto’s, ze zijn gelijk op de loop als we langsrijden of langslopen. Zomers grazen ze zonder onderbreking in de uitgestrekte highlands, winters worden ze naar de dalen gehaald voor de slacht, de voortplanting en in het voorjaar de wol.

Omdat het nog vroeg in de middag is gaan we nog een excursie maken, we gaan naar Jack’s Blowhole, een grote holte, die 55 meter diep is en 200 meter van de zee ligt, en als blaasgat gevormd werd na de instorting van een grote onderaardse grot. Bij hoog water tijdens het opkomende water, worden de golven samengedrukt door de ondergrondse tunnel en exploderen deze uit het blaasgat. De weg ernaar toe is weer één lange onverharde weg van 18 km en aan het eind moeten we ook nog een half uur lopen. 

Modder pad naar Jack's Blowhole

Wat ons niet was verteld was dat de wandeling wel heel erg steil omhoog was en een vervelende bijkomstigheid was dat de paden ook spekglad zijn van de modder, het had ook hier de gehele dag geregend. Hijgend en puffend komen we boven bij de Blowhole en kijken dan in het gat in de grond waar beneden wat water heen en weer klotst door de grotten. Leuk maar niet echt spectaculair, blowen doet het gat geen enkele keer. Waarschijnlijk zijn we een half uur te laat en is de vloed al voorbij en trekt het water zich alweer terug naar zee. De timing op dit fenomeen te zien schijnt nogal precies te liggen. We glibberen weer terug naar onze cottage en de schaapjes, ook de sporen op de onverharde wegen worden nu echt glibberig. Onze auto ziet eruit of hij Parijs – Dakar heeft gereden, maar dat vinden we eigenlijk wel wijs staan. 

In ieder geval hebben we deze middag de nodige lichaamsbeweging gehad en gaan we achter de schuifpui genieten van het uitzicht op het dal, de donkere wolken en een glaasje (gluh)wijn!