Onderweg naar Owaka

Maandag 17 februari

Tijd om verder te trekken, op naar de volgende bestemming, dat betekent wel vroeg op. Het is maar anderhalf uur rijden naar de volgende bestemming maar we moeten nou eenmaal voor tien uur onze cottage verlaten. Na de gebruikelijke ochtendroutine nemen we afscheid van Vic en vertrekken we ruimschoots op tijd naar Owaka. 

Mohua Park in de highlands

Omdat we naar een “eco” natuurpark in de highlands gaan, waar natuurlijk geen winkels zijn, slaan we in Dunedin eerst de nodige proviand in om te voorkomen dat we van de honger en dorst zullen omkomen en gaan dan op weg. Peter is al redelijk gewend aan het links rijden zodat het vandaag de beurt is aan Cathy om daar de nodige ervaring mee op te doen. Het is best raar als je voor het eerst achter het stuur gaat zitten, op de rechte weg gaat het prima maar zodra je op een kruising moet afslaan is het goed opletten om op de juiste weghelft uit te komen, bovendien hebben we de ingesleten gewoonte om naar de verkeerde kant te kijken of er verkeer aankomt. En zoals ook Peter al problemen had met de richtingaanwijzer die aan de verkeerde kant van het stuur zit, doet ook Cathy steeds de ruitenwissers aan als er richting aangegeven moet worden. Verder gaat het best lekker en we rijden rustig door. We stoppen even in Balclutha voor de broodnodige coffee-break. Omdat we naar New Zealand zijn gegaan in de veronderstelling dat het een “warme” zomervakantie betreft, hebben we heel optimistisch merendeels korte broeken en t-shirts ingepakt. De warme kleding beperkt zich slechts tot twee lange broeken en twee truien. Omdat het tot nu toe nog niet veel warmer is geweest dan 17 °C en de zon maar heel af en toe even komt kijken, lopen we al anderhalve week in die kleren. Wel makkelijk iedere morgen hetzelfde aan trekken maar we beginnen er al een beetje uit te zien als  verkreukelende backpackers, die hier overal in het wild rondlopen. Het weer is vandaag zelfs uitgesproken somber met veel regen en maar 14 °C. Niet voor niets zaten we de laatste avonden bij de houtkachel binnen in plaats van bij de barbecue op het terras. Tijd om de kleding te wassen en de garderobe een beetje uit te breiden. We kopen een warm vest in een afwijkende kleur zodat we niet meer direct aan onze kleding herkend worden. In de volgende lodge kunnen we wassen dus het gaat helemaal goed komen. Hierna door naar het plaatsje Owaka, daar aangekomen moeten we van de verharde weg af en gaat de route nog 8 km door over een gravel pad. Wie vroeg ook weer waarom we zo’n afgelegen locatie als Broad Bay hadden uitgekozen? Vergeleken bij deze plek is Broad Bay een echt drukke plaats met zijn 78 inwoners. 

De komende dagen zitten we in Mohua Park een natuurpark met een kleine schapenfarm en vier ecologische huisjes. Het uitzicht is hier fabuleus over de highlands met ontelbaar veel schapen, als we vannacht niet kunnen slapen kunnen we gewoon op onze veranda schaapjes tellen. We hebben de afgelopen week al zoveel schapen gezien, er moeten hier een veelvoud aan schapen zijn in vergelijking met New Zealanders. De schapen hier zien maar zeer weinig mensen en bijna geen auto’s, ze zijn gelijk op de loop als we langsrijden of langslopen. Zomers grazen ze zonder onderbreking in de uitgestrekte highlands, winters worden ze naar de dalen gehaald voor de slacht, de voortplanting en in het voorjaar de wol.

Omdat het nog vroeg in de middag is gaan we nog een excursie maken, we gaan naar Jack’s Blowhole, een grote holte, die 55 meter diep is en 200 meter van de zee ligt, en als blaasgat gevormd werd na de instorting van een grote onderaardse grot. Bij hoog water tijdens het opkomende water, worden de golven samengedrukt door de ondergrondse tunnel en exploderen deze uit het blaasgat. De weg ernaar toe is weer één lange onverharde weg van 18 km en aan het eind moeten we ook nog een half uur lopen. 

Modder pad naar Jack's Blowhole

Wat ons niet was verteld was dat de wandeling wel heel erg steil omhoog was en een vervelende bijkomstigheid was dat de paden ook spekglad zijn van de modder, het had ook hier de gehele dag geregend. Hijgend en puffend komen we boven bij de Blowhole en kijken dan in het gat in de grond waar beneden wat water heen en weer klotst door de grotten. Leuk maar niet echt spectaculair, blowen doet het gat geen enkele keer. Waarschijnlijk zijn we een half uur te laat en is de vloed al voorbij en trekt het water zich alweer terug naar zee. De timing op dit fenomeen te zien schijnt nogal precies te liggen. We glibberen weer terug naar onze cottage en de schaapjes, ook de sporen op de onverharde wegen worden nu echt glibberig. Onze auto ziet eruit of hij Parijs – Dakar heeft gereden, maar dat vinden we eigenlijk wel wijs staan. 

In ieder geval hebben we deze middag de nodige lichaamsbeweging gehad en gaan we achter de schuifpui genieten van het uitzicht op het dal, de donkere wolken en een glaasje (gluh)wijn!