Vrijdag 21 februari
We zitten nog steeds in de Captains Lookout lodge in Manapouri
en vandaag gaan we een cruise maken door de Doubtful Sound. Het is als we
opstaan al best lekker weer, half bewolkt maar een heerlijke temperatuur. Omdat
we vandaag een paar uur op het water doorbrengen doen we toch maar een lange
broek aan en nemen een vestje mee. Om tien uur moeten we ons melden op het dock
in Pearl Harbour (de haven van Manipouri) maar 1 km vanaf ons tijdelijk
woonadres. We verwachten geen zonnebrandmiddelen nodig te hebben maar nemen wel
de ‘repellent’ mee, het spuitflesje tegen de sandfly’s. Die sandfly’s zijn hier
een echte plaag, ze bijten en dat kan lastige jeukende bultjes opleveren. We
maken alvast wat sandwiches klaar want er wordt geen lunch geserveerd op de
boot en de hele tour duurt tot 17:45 uur. Aldus op alles voorbereidt, stappen
we in de catamaran die ons over het Lake Manapouri naar de overkant zal brengen,
een tochtje van bijna een uur waarin we wederom door Amerikanen worden
aangesproken die gezellig de tijd vol babbelen.
 |
| Underground Energy Station |
Aan de overkant stappen we over
op luxe touringcars die ons naar de Doubtful Sound zullen brengen, over de
Wilmot Pass, die in de zestiger jaren speciaal is aangelegd voor de bouw van de
grootste waterkrachtcentrale van New Zealand. Deze onverharde weg over een
bergpas loopt van de Doubtful Sound naar Lake Manapouri voor de aanvoer van
materiaal en arbeiders. De bus rijdt ons eerst naar deze ondergrondse
energiecentrale, een waterkrachtcentrale waar de kiwi’s erg trots op zijn. Diep
onder de grond op 118
meter heeft men een verbinding gemaakt tussen Lake Manapouri
en de Doubtful Sound. Door de enorme waterkracht waarmee het water uit het meer
naar zee stroomt worden 7 enorme generatoren aangedreven die 730 Megaton Watt
stroom opleveren. We rijden met de touringcar de logistieke tunnel in en deze
brengt ons naar het hart van de centrale om een kijkje te nemen op het visitorsplatform
dat uitzicht bied op de grote turbines.
Als we weer in de touringcar zitten keert deze in de tunnel
(op 115 meter
diepte) en rijdt weer naar buiten. Daarna rijden we over de Wilmot Pass,
normaal een prachtige route met veel vergezichten. De buschauffeur stopt
regelmatig om ons de gelegenheid te geven uit te stappen en foto’s te maken,
maar sinds we de tunnel uit zijn regent het behoorlijk. De wolken hangen zo
laag dat er van uitzicht geen sprake meer is, zodat wij maar lekker in de bus
blijven zitten, alleen de aller-fanatiekste fotografen stappen uit om de dikke
flarden bewolking te fotograferen, waarschijnlijk om er thuis achter te komen
dat je echt niets kan zien. We weten dat dit bergachtige gebied bedekt is met regenwoud,
dus we klagen niet over een beetje regen.
 |
| Doubtful Sound |
Aangekomen bij de Doubtful Sound
stappen we in een hele luxe catamaran en beginnen we aan onze drie uur durende
cruise. Het is inmiddels opgehouden met normaal regenen, het plenst inmiddels
en er staat een stevige wind, toch jammer dat ik alleen een vest heb meegenomen
en geen regenjas.
Het regent hier twee van de drie dagen, horen we van de gids,
eigenlijk zien we de Doubtful Sound zoals die hoort te zijn, wat een boffers
zijn we toch. Ook met deze regen is het een prachtige tocht, door de regen en
de harde wind heeft de omgeving iets mystieks en is het een avontuur om juist
nu hier te varen.
Ondanks de striemende regen gaan we regelmatig op het voordek
staan want daar is het zicht het best, en dan telkens weer even naar binnen om op
te warmen en te drogen en de cameralens weer te ontdoen van regendruppels.
De
bergen die het fjord vormen zijn bedekt met wouden en overal zie je watervallen
van het massief tientallen meters naar beneden kletteren, je ziet het decor van
Lord of the Rings of de Hobbits aan je voorbij trekken.
 |
| Doubtful Sound |
We varen tot aan de
uitgang bij de Tasman Zee en zien daar een paar rotsen vol met luierende
zeeleeuwen. Er leven ook heel veel dolfijnen in Fiordland maar die hebben
waarschijnlijk liever wat zon om te spelen want wij komen er geen één tegen. Inmiddels
blijft de regen met bakken uit de lucht komen en bekijken we het uitzicht
steeds meer vanachter het raam. Op deze boot zijn camera’s aanwezig die de
omgeving live in de boot projecteren waarbij de gids vaak in zijn regenpak naar
buiten gaat om voor de camera live commentaar te geven. Als de schipper de boot
langs de oever stil legt en alle motoren uitzet gaan we nog even naar buiten om
te luisteren naar de eindeloze stilte in dit Fiordland. Op de terugweg komen we
wel twee pinguïns tegen die in het water liggen te dobberen, dit zijn Fiordland
Crested Penguins van ongeveer 70
cm lang.
Na deze enerverende cruise stappen we weer in de bus die ons
wederom de Wilmot Pass overrijdt. De kleine stroompjes die we op de heenweg hebben
gezien zijn nu woeste stroomversnellingen geworden, met dank aan de regen van
vandaag. Op de laatste etappe over het Lake Manapouri zien we een prachtige
regenboog over het water en het klaart al weer aardig op, de lucht is weer
bijna blauw. Aan de auto kunnen we zien dat het nauwelijks heeft geregend hier,
hij is nog net zo vies als we hem achterlieten. Zodra we thuis zijn en we net
de wasmachine hebben aangezet slaat de regen tegen de ramen, ligt het aan ons
of worden we echt achtervolgd door de regen?
En de was…... die hangen we maar in de badkamer bij de
verwarming. Hoe zeiden we dat gisteren? Dit is het ultieme vakantiegevoel van
New Zealand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten