Abel Tasman National Park

Donderdag 6 maart

We staan wat vroeger op als normaal, we gaan vandaag met de Sea Shuttle naar het Abel Tasman National Park om daar te wandelen. We rijden direct door naar Kaiteriteri naar het zuidelijke einde van het park, we kunnen ook in Motueka een ticket kopen en dan met de bus naar Kaiteriteri rijden waar de boot vertrekt, maar het is voor ons net zo makkelijk om zelf met de auto naar Kaiteriteri te rijden. Er is een groot parkeerterrein aan de rand van het strand en de vier maatschappijen die watertaxi’s aanbieden hebben hun kaartverkoopstalletjes netjes op een rijtje aan de rand van het parkeerterrein gezet. We hebben gisteravond alle folders al doorgespit op de verschillende cruises die worden aangeboden. 

Wij willen ons bij één van de baaien laten afzetten en dan lopen naar één van de volgende baaien om daar weer opgehaald te worden door de taxiboot. Wij hebben daarbij een kortere wandeling uitgezocht tussen twee baaien, namelijk anderhalf uur over een lengte van 4,7 km een zogenaamde “comfort walk”. Op onze vraag bij de kaartverkoop of er steile stukken in de route zitten wordt gezegd dat het wel wat omhoog gaat maar dat het geen moeilijke wandeling is en dat het maar heel geleidelijk stijgt. We nemen voor de zekerheid ruim de tijd en laten ons om 12:15 uur afzetten en spreken af dat we om 16:15 uur weer opgehaald moeten worden, op die manier hebben we ook nog tijd om een periode op het strand te liggen en eventueel te zwemmen. 

Split Apple Rock

We stappen om 10:30 uur op de boot die ons naar Awaroa brengt, bij elke baai waar mensen uitstappen verteld de gids wat historische feiten over de desbetreffende baai. Alleen over de Split Apple Rock is weinig bekend, met denkt dat de steen is gespitst in de ijstijd maar zeker weten doet niemand dat. We komen zelfs nog een paar pelsrobben tegen maar dat is voor ons niet meer zo uniek want die hebben we al verschillende malen in grote getale gezien. 

Jan van Genten

Wel leuk zijn de Jan van Genten die een stuk met de boot meevliegen, dat is zo uniek dat zelfs de gids enthousiast staat te fotograferen. Het bijzondere is dat Jan van Genten enkel op hun trek naar Amerika voorbij New Zealand komen. Na een boottocht van anderhalf uur komen we aan bij Awaroa waar de enige lodge met restaurant die in het Abel Tasman National Park ligt. Hier nemen we een kleine lunch en koffie en gaan om 13:00 uur op weg naar de Tonga Bay.  De route gaat grotendeels door het bos en komt dan uit op Onetahuti Beach, het langste strand van Abel Tasman. Dit strand moet in de volledige lengte gelopen worden en dan nog een klein stukje over een klif naar de volgende baai, de Tonga Quarry. De moeilijkheidsgraad blijkt toch een beetje verkeerd ingeschat voor ons, want de eerste kilometer blijft het rotsige bospad met hele steile stukken stijgen tot we 140 meter boven zeeniveau zitten. Uiteraard moeten we die zelfde 140 meter ook weer naar beneden wat wederom het nodige van onze knieën vergt op de soms heel steile stukken. Na anderhalf uur staan we eindelijk op het strand van de Tonga Bay, een zeer idyllische plek, azuur blauw water, goudgeel strand en groene boomvarens. De tocht over het strand gaat gestaag tot de enkels wat protesteren en dan moeten we nog een klif ronden om op het volgende strand te komen. Van de 4,7 km totaal hebben we er nu al 6 km gelopen en dan moeten we nog zeker een kilometer. Weer gaat het rotspad omhoog, nu tot 82 meter en natuurlijk ook weer omlaag, wat de nodige schuifpartijen veroorzaakt, waarbij we bijna van het padje raken. 

Tonga Bay

Dit laatste traject gaat door het bos, langs een steile klif en we zien het water steeds door de bomen schemeren. Dit is misschien wel het mooiste, maar ook het gevaarlijkste stukje, van onze wandeling van vandaag. Als we bij ons eindpunt aankomen hebben we er geen anderhalf uur over gedaan maar 2 uur 45 min. en volgen onze gps logger hebben wij 7.3 km afgelegd. We hebben nog net een half uurtje om te rusten voor de Sea Shuttle ons weer oppikt en we terug varen naar Kaiteriteri. Het is beslist een prachtige wandeling met een voor ons behoorlijke moeilijkheidsgraad, we komen nu eenmaal uit een superplat land zonder steile rotspaden! Vanaf het strand moeten we ook weer anderhalf uur terugvaren. De zee is ruwer geworden en de wind een stuk kouder. Het water spat geregeld in de boot en we worden nat en koelen behoorlijk af. Koud, behoorlijk vermoeid en niet echt vrolijk, zijn we blij dat we ons autootje zien staan. Ook tijdens de vakantie geldt: “soms zit het mee, soms zit het tegen” !