Tongariro National Park

Woensdag 12 maart

Mt. Ngauruhoe

We ontbijten gezamenlijk in het hoofdgebouw met de andere gasten van het complex. We ontmoeten daar een Nederlands echtpaar en een Duits echtpaar. We wisselen ervaringen uit en horen dat ook zij het vaak zwaar hebben gehad op hun wandelingen. Ook hebben zij op een aantal lodges en B&B’s gezeten waar wij ook zijn geweest en is het weer dus heel bepalend voor de beleving en de belevenissen. Het is zwaar bewolkt, wat op deze hoogte van 570 meter betekent dat de wolken tot twee meter boven de grond hangen. Volgens de Duitse gast die de weerberichten op TV heeft gezien trekken de wolken over twee uur weg, daar gaan we dan ook maar vanuit. Voor de zekerheid wachten we nog een uurtje voor we vertrekken en inderdaad het wordt steeds mooier weer. 

We gaan de Mount Ruapehu beklimmen, niet te voet maar met de auto natuurlijk want deze berg is 2797 meter hoog. We moeten eerst naar de andere kant van het Tongariro National Park rijden en na een half uur rijden krijgen we ook de andere twee vulkanen van het National Park in beeld, de Mt. Ngauruhoe en de Mt. Tongariro. Helaas is het weer niet zo helder maar het silhouet van Mt. Ngauruhoe is toch goed te herkennen als Mount Doom uit de Lord of the Ring. We maken een kleine wandeling naar de Tawhai Falls. Onder aan de Falls valt Peter van een rots en glijdt bijna het water in, buiten een geschaafde knie en waarschijnlijk wat blauwe plekken valt de schade mee, rotsen in een waterval zijn nu eenmaal glad! Daarna gaan we verder naar Whakapapa Village, hier begint het ski gebied van Mt. Ruapehu. 

Onderweg naar boven wordt de natuur steeds grilliger en boven de boomgrens liggen grote brokken lava met veel gekleurde mossen en rotsplantjes. Vooral de witte rotsplantjes doen denken aan sneeuw, een mooi gezicht tussen de zwarte rotsen. We kunnen nog een paar kilometer naar boven rijden maar dan houdt de weg op en moeten we verder lopen of met de skilift. Gelukkig is de skilift ook in de zomer open en kiezen we voor de stoeltjes lift. Inclusief een overstap op een andere lift komen we uiteindelijk na een tocht van 20 min. aan bij het hoogst gelegen café van New Zealand. 

We staan dan op een hoogte van 2020 meter en dat is goed te voelen aan de temperatuur. Wij hebben daar al rekening mee gehouden en hebben een trui en jas aangedaan, maar nog is het behoorlijk koud op deze hoogte. Wij voelen nu ook weer waarom wij niet van wintersport houden. Aan de omgeving is goed te zien dat we op een vulkaan staan, het gesteente om ons heen bestaat uit grote gestolde lava rotsen. Deze vulkanen zijn nog steeds actief, de laatste uitbarsting van Mt. Ruapehu was in maart 2007. Niet heel veel schade maar wel een ontwrichting van een wintersportseizoen. In 1956 bij een grotere uitbarsting zijn 151 mensen omgekomen. Inmiddels groeien hier ook weer allemaal plantjes op de lava, zelfs hier ontstaat nieuw leven. We lopen nog iets omhoog tot de bordjes met “danger” en “extreme” en besluiten tot warme koffie in het café. De terugtocht met de stoeltjeslift is nog kouder dan de heenweg, nu zitten we vol in de wind maar het uitzicht is grandioos, wat heiig in de verte maar redelijk goed zicht. 

Bij helder weer kijk je over het hele eiland heen en zie je op diverse plaatsen de omringende zee. Er is aan de andere kant van de berg ook nog een weg naar een andere populaire skipiste en ook hier rijden we omhoog. Deze keer kunnen we rijden tot boven de boomgrens en staan we uiteindelijk op een hoogte van 1640 m. over de wereld uit te kijken. Het is hier heel stil, we zijn de enige mensen en dat in combinatie met de donkere regenwolken om ons heen geeft ons het gevoel op het dak van de wereld te staan, best een beklemmend sfeertje. Hoe verder we naar beneden rijden hoe zonniger en warmer het weer wordt en dan lijkt de wereld om ons heen een stuk vrolijker. Er zit meer dan 8 graden temperatuur verschil tussen het plateau boven en het plaatsje beneden. 

We fotograferen nog even de wortel van Ohakune. In 1992 hebben landbouwers het initiatief genomen om hun woonplaats tot wortelstad van het land uit te roepen omdat zij nu eenmaal de meeste, de mooiste en de lekkerste wortels produceren van het hele land. In 1992 zetten ze een 22 meter hoge wortel neer aan de stadsgrens en dat is dan eigenlijk ook de enige bezienswaardigheid van het hele dorp waar maar 900 mensen wonen. We gaan nog even terug naar onze houten blokhuthuis voor een drankje en een hapje en dan gaan we naar Ohakune om te eten.