Waitangi Treat Grounds

Dinsdag 25 maart

We beginnen onze cooling down met uitslapen, we zetten geen wekker en worden op de zelfde tijd wakker als elke morgen. Dat schiet dus niet op, dan maar rustig ontbijten en koffie drinken zoals we elke morgen hebben gedaan. 

Kerk in Paihia

We gaan maar wat toeren in de omgeving, eerst met het autopontje naar Paihia, een erg toeristisch dorpje met heel veel hotels en B&B’s maar ook met een prachtige kerk. Deze kerk is de plaats waar een aantal Maori stamhoofden bij elkaar kwamen en kennis maakten met James Busby, een afgezant van de Britse Koning, die op verzoek van deze Maori’s kwam praten  over de bescherming van het Britse Koninkrijk voor alle Maori’s en New Zealanders. Hij had een brief van de Koning bij zich en deze werd in het Maori vertaald door de dominee van deze kerk, deze bijeenkomst was de aanzet tot het Verdrag van Waitangi zeven jaar later. 

Waitangi Treat House

Net voorbij Paihia ligt het Waitangi Treat House, op het grasveld voor dit huis, uitkijkend over de baai naar zee, werd het Verdrag van Waitangi met de Maori stamhoofden en de Britse Kroon op 6 februari 1840 gesloten. De strijd tussen Maori’s en “pakeha” zou worden gestaakt, de Maori’s zouden landrechten krijgen en net als de kolonisten, beschermd worden door het Britse Koninkrijk. Het huis werd destijds bewoond door de regent James Busby en zijn gezin, nu is het een museum. Tegenover het huis staat een Maori-ontmoetingshuis, te whare runanga, samen symboliseren de beide gebouwen de samenwerking tussen de Maori en de Britse Kroon. 

te whare runanga

Op het grasveld op de plek waar het verdrag werd getekend staat nu een hoge vlaggenmast met de drie officiële vlaggen die New Zealand hebben vertegenwoordigd sinds 1834, The United Tribes of New Zealand ( de eerste vlag met het rode kruis), The Union Jack (vanaf 1840 de Engelse vlag) en de nieuwe New Zealand vlag (vanaf 1902). Op het terrein, de Waitangi Treaty Grounds, staat ook de langste ceremoniële oorlogskano ter wereld, de Ngãtokimatawhaorua, van 35 meter lang. Deze kano heeft minstens 76 peddelaars nodig om veilig te kunnen varen en dan kunnen er nog 55 passagiers mee. Ieder jaar op 6 februari wordt de kano te water gelaten ter ere van Waitangi Day. Waitangi Day is een officiële feestdag in New Zealand. 

Ngãtokimatawhaorua

De herdenking vindt plaats op de Waitangi Treaty Grounds waar duizenden New Zealanders de geboorte van hun land vieren. Het leuke van deze herdenkingsplek is dat New Zealanders geen entree betalen, willen toeristen deze plek bezoeken dan moet er betaald worden. Natuurlijk hebben wij dit cultureel erfgoed gesteund met onze bijdrage. We rijden verder naar Kerikeri en bekijken hier het Kemp House, dit is het oudste nog bestaande Europese gebouw van het land, gebouwd in 1822 van kauri- en totarahout als vooruit geschoven missiepost van de Anglicaanse kerk en tot 1974 onafgebroken bewoond door de familie Kemp. Er naast staat de Stone Store, gebouwd in 1836 en het oudste stenen gebouw dat uit de kolonistentijd is bewaard. We slenteren nog wat door het stadje en gaan boodschappen doen voor de avondmaaltijd. De supermarkt in Russell stelt niets voor, er is bijzonder weinig keus wat vlees betreft, dus we slaan onze slag bij de grote supermarkt in Kerikeri. We hebben een grote koelkast en groot vriesvak in ons huisje dus we slaan gelijk voor de hele week in, is dat ook maar weer geregeld.

Hundertwasser toilet

Op de terugweg komen we door Kawakawa en nu we hier toch langskomen kunnen we gelijk even gebruik maken van het beroemde Hundertwasser toilet. Dit openbare toilet is ontworpen door de Oostenrijkse kunstenaar Frederick Hundertwasser die hier woonde. Hundertwasser vond de stad wat kleurloos en bedacht een zeer kleurrijk toiletgebouw. Omdat hij succes had met deze kunstvorm heeft hij meerdere gebouwen in zijn stijl “versierd”. Hij vond het belangrijk om de lokale bevolking bij zijn projecten te betrekken en de liet bijvoorbeeld de scholieren van de plaatselijk school de tegeltjes ontwerpen en maken. Tegenwoordig vind je deze kunststijl overal in de stad terug. 

Later zou deze excentrieke kunstenaar een geldprijs winnen voor zijn oeuvre, deze stelde hij weer beschikbaar aan de stad die daarvoor een alternatieve stadspoort liet maken en plaatsen. 

We steken weer over met het pontje en dan is het alweer bijna zeven uur als we thuiskomen, we gaan op de bank tegenover het raam zitten kijken hoe het water zich heeft teruggetrokken, het is weer bijna eb. Lekker met de voetjes op tafel genieten we van de ondergaande zon, dat beeld moeten we vasthouden voor thuis!