Maandag 17 maart
).jpg) |
| Rotorua Museum |
Het ontbijt is volgens afspraak om 8:30 uur, eerder mogen we
niet komen want Raewyn, onze hospita, is jarig en dan wil ze niet te vroeg
opstaan, waarschijnlijk eerst cadeautjes uitpakken op bed. We eten gelijk met een
jong Nederlands stelletje die op de kamer naast ons slapen. Als ontbijt krijgen
we eerst yoghurt met vers fruit en muesli en dan een zelfgebakken quiche met
spinazie en feta. Weigeren is geen optie want ze is er erg trots op dat ze de
quiches zelf heeft gemaakt. Als Peter voorzichtig verteld dat hij allergisch is
voor spinazie en om een eenvoudige boterham vraagt, wordt er direct een grote
koek gebakken en gevuld met champignons en tomaten. Niet te eten, maar uit
beleefdheid toch gedaan. Volgende keer maar niets zeggen en stiekem een
boterham op de slaapkamer eten. We slaan de koffie even over, dat was gisteren
al een slap ‘plunger’ bakkie en gaan er zo gauw mogelijk vandoor het huis uit.
 |
| Uitzicht vanaf het Rotorua Museum |
De eerste gang is naar de Starbucks, die kunnen wel goede koffie zetten
bovendien kunnen we daar ook even de mail bekijken en wat verjaardagsgroeten
versturen. Daarna rijden we naar het museum van Rotorua zoals ons is aangeraden
door zowel de hosts als door de Nederlands buren. Het museum is gevestigd in
een prachtig gebouw dat eind 19de eeuw gebouwd werd als badhuis. In één van de
vleugels wordt daar uitgebreid bij stilgestaan en zien we diverse soorten ‘badkamers’.
Er waren verschillende badkamers, een simpele badkuip op de vloer, of een groot
diep bad in de vloer al naar gelang de klasse van de gasten. In de kelder is
nog steeds het buizenstelsel zichtbaar waarmee het warme water uit de grond
vervoerd werd naar de badkamers. Ook was het mogelijk om een medicinaal
modderbad te nemen met modder uit de plaatselijke vulkanische modderpotten. Op
het dak van het museum is een uitzichtplateau gemaakt waar we uitkijken over de
Lake Rotorua en Rotorua City. In een andere vleugel wordt het verhaal verteld
van de Te Awara Maori’s, hoe zij in New Zealand terecht zijn gekomen en met wie
ze allemaal hebben gevochten tot en met de WO II aan toe. In de WO II vochten
de Te Awara Maori’s mee in het 28ste Maoribataljon, eerst in
Griekenland op de olympus en op Kreta, later in Egypte en in 1944 en 1945 in Italië, Rome en
Cassino en Frankrijk in Nice. Van de 3578 kwamen uiteindelijk 640 man niet meer
thuis. We dwalen nog een uurtje door het museum en hebben we het dan wel
gezien, het valt wat tegen na Te Papa in Wellington.
We gaan naar Wai-o-tapu,
een van de parken waar we de thermische activiteiten van dit vulkanische gebied
goed kunnen bekijken. Het thermische gebied van Wai-o-tapu beslaat zo’n 18
vierkante kilometer, waarvan slechts een klein deel is geopend voor publiek.
Het park is een beschermd reservaat en is het grootste thermisch actieve gebied
in de ‘Taupo Volcanic Zone’ Het gebied ligt vol met ingezakte kraters, koude en
kokende poelen van modder, water en stoomwolken.
 |
| Zwavel kristallen |
Er zijn drie wandelroutes door
het park uitgezet, de drie routes zijn samen 3 km lang. Wij lopen ze alle
drie en komen daardoor langs alle bronnen en poelen en fumeroles die er in dit
park opengesteld zijn voor publiek. Het is een bijzonder kleurrijke omgeving.
De kleurvariatie in het gesteente wijst op de aanwezigheid van een groot aantal
mineralen, waaronder zwavel (geel/roze), silicum (wit), mangaan (paars),
antimonium (oranje), arsenicum (groen) en koolstof en aardolie (zwart).
Door
alle oh’s en ah’s en de vele fotomomentjes doen we meer dan twee uur over de
hele wandeling. Pas tegen sluitingstijd staan wij weer buiten bij de auto. Via
een tussenstop bij de supermarkt belanden wij weer in Eat Street in het centrum
van Rotorua.
Vanavond kiezen we voor een Italiaans restaurant en eten een
overheerlijke pizza. We hebben ‘s morgens al ontdekt dat de I-Site, de
plaatselijke VVV, een open wifi netwerk heeft en willen nog even de krant van
vandaag ophalen en een nieuw blogbericht plaatsen. De I-Site is al gesloten
maar de wifi verbinding werkt ook als je op de trap buiten op het pleintje gaat
zitten.
 |
| Internet junk |
Dus zitten wij naast elkaar als een stel internet-junks met een laptop
en tablet op straat. Rotorua is op twee Ierse kroegen na, het is
St.Patricks-day, weer helemaal dood dus gaan we maar weer naar onze slaapkamer.
De 3 kilometer
lange glibberweg is inmiddels opgedroogd en weer redelijk begaanbaar als je om
de kuilen en rotsblokken door rijdt, bovendien is het volle maan wat de weg nog
enigszins verlicht want straatlantaarns zijn hier natuurlijk niet.
Twee keer
moeten we vol in de remmen, de eerste keer voor een possum die heel hard voor
ons uitloopt en de tweede keer voor een wallabie die een paar meter voor onze
auto oversteekt. Dat we hebben geremd voor de possum wordt ons waarschijnlijk
niet in dank afgenomen maar de wallabie is een veel minder voorkomend zoogdier.
Gelukkig zijn Raewyn en Graeme niet thuis zodat we ongestoord “haar verjaardag”
op onze kamer kunnen vieren! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten