Op weg naar Warkworth

Zaterdag 22 maart

Onze hospita Pixie en haar hondje Lizzie komen om half tien afscheid nemen want zij gaan naar Auckland voor familiebezoek. Wij mogen rustig aan doen want de Mouse House is pas over een paar dagen weer besproken. We hoeven de deur niet af te sluiten als we weggaan, gewoon dicht doen is genoeg en de sleutel op tafel laten liggen. Hoe anders is dat in Nederland. Wij doen dan ook heel rustig aan en vertrekken pas om half twaalf. Zoals gezegd rijden we niet graag twee keer dezelfde route, we nemen daarom niet de highway naar Thames maar we rijden weer dwars over de Peninsula Coromandel naar de andere kant van dit schiereiland. Ook deze bergweg is een gravelroad en nog rustiger als de weg die we een paar dagen geleden naar noord Coromandel hebben gereden. Gedurende 28 km komen we maar 5 auto’s tegen en dan nog pas op het laatste stukje. We komen uit op de westelijke kustweg van het schiereiland wat een prachtige weg is om te rijden. 

We zien weinig van Thames maar stoppen bij het Bugger Café net over de nieuwe brug voor een koffiepauze. Een heel apart café met een eigen formule! De naam zegt al voldoende en als ondertitel staat op de gevel  “laugh a little”. Als we in de buurt komen van Auckland gaat de highway over in een motorway, aan de hoeveelheid verkeer merken we dat het echt een grote stad is. De motorway, een echte autosnelweg, gaat dwars door de stad en er is zelfs een heuse file, zelfs op zaterdag, al is vandaag een ongeluk op de weg de oorzaak van de file. Auckland heeft 1,4 miljoen inwoners en toch is er bijna geen hoogbouw. Alleen in het centrum is een kleine wijk met torenflats en hoge kantoren, deze wijk heet dan ook heel toepasselijk Sky City. Deze skyline kunnen we zien vanaf de brug over de haven. Auckland is niet erg interessant voor toeristen, er zijn geen echte highlights, geen historie, geen spraakmakende musea, geen mooie gebouwen maar is wel heel uitgestrekt met veel natuurlijk water. Enkel de Skytower, bijna een kopie van de Euromast in Rotterdam, is te beklimmen, maar daar rijden we niet het drukke centrum voor in en we stoppen dus maar niet in Auckland, temeer we de laatste nacht daar al slapen en misschien nog een stukje van de stad gaan zien. 

Puhoi

Wel verlaten we de route na Auckland om even naar Puhoi te gaan. Puhoi is gesticht door Rooms-katholieke immigranten uit Bohemen en een van de eerste gebouwen die ze oprichtten werd de kerk. Deze werd in 1881 voltooid en gewijd aan de Heiligen Peter en Paul wiens feestdag in de katholieke kalender valt op 29 juni, de dag van de aankomst van de eerste kolonisten. De kerk staat er nog steeds en is nog in gebruik. Ook het hotel, de winkel en het schoolgebouw dat tegenwoordig dienst doet als museum zijn nog oorspronkelijke gebouwen uit de tijd van de eerste kolonisten. We picknicken langs de Puhoi River en rijden dan het laatste stukje naar Warkworth. Onze B&B ligt een stukje voorbij Warkworth net buiten Matakana. We krijgen hier een kamer met uitzicht over het dal tot aan Omaha Beach. Geen keuken faciliteiten maar wel een koelkast en waterkoker zodat we ons water, wijn en bier kunnen koelen en koffie kunnen zetten. Het is een zeer luxe kamer op de begane grond met eigen ingang. 

Sir George

We worden verwelkomd door Allan en Vanessa en hun hond George die ons als we hebben uitgepakt ook nog een glas rosé uit de streek met wat toastjes komen brengen. Hier is ook een wasmachine waar we gebruik van mogen maken zodat we morgen eindelijk weer eens over schone T-shirts kunnen beschikken. Allan heeft alvast een tafel gereserveerd in een restaurant in Matakana om 19:30 uur en vraagt of dat goed is, op zaterdag avond is alles al heel snel volgeboekt en kom je zonder reservering nergens meer binnen. Heel attent, dus eten we vanavond in de Matakana Pub. Als we daar aankomen is het inderdaad helemaal vol, het is er gezellig en er speelt een plaatselijk bandje op het terras. We zijn nu al zo vaak Bluff oesters tegengekomen dat we die hoog nodig een keer moeten proberen, maar als we die bestellen horen we dat ze net zijn uitverkocht, maar dat er nog wel Matakana oesters zijn. Die zijn ook best lekker, eerlijk gezegd kunnen we niet vergelijken want we hebben nog geen Bluff oesters gegeten, Cathy heeft zelfs nog nooit oesters gegeten. We eten met smaak en hebben schik met het bekijken en afluisteren van de gasten aan de tafel naast ons, waar 7 New Zealanders zitten en 1 Japanner. Ook zij zijn nieuwsgierig naar ons en langzaam raken we in een geanimeerd gesprek met hen. Het is al laat als we na een heel gezellige avond weer naar onze kamer gaan.