Wellington

Maandag 10 maart

Wat is het toch heerlijk om op het balkon in het zonnetje te kunnen ontbijten. Er is nu geen markt en de parkeerplaats staat vol met auto’s, dat kunnen niet allemaal klanten voor het Te Papa museum zijn want die is nog niet open. Wij vermaken ons opperbest met kijken naar het gekrioel op straat. Na de koffie gaan we terug naar Te Papa om de verdieping te bekijken waar we gisteren nog niet aan toe zijn gekomen. 

WOW

Deze afdeling gaat over hoe New Zealand was toen er nog geen mensen / immigranten waren en hoe het land is veranderd door de komst van eerst de Maori’s en later de Europeanen en alle andere bevolkingsgroepen. Ook laat men hier zien welke soorten loopvogels zijn uitgestorven en hoe diverse uitheemse dieren werden geïntroduceerd en wat daarvan de gevolgen zijn geweest, maar ook hoe hele bossen met bijzondere boomsoorten zijn verdwenen omdat vooral het hardhout nodig was voor huizen en meubels. Als we toch nog even over de verdiepingen lopen waar we al geweest zijn zien we weer veel nieuwe dingen, die ons gisteren niet zijn opgevallen of welke we hebben overgeslagen. 

Te Marae

Nu komen we een Te Marae tegen, een moderne Maori ontmoetingsplaats, die in tegenstelling tot de oude ontmoetingsplaatsen zeer kleurrijk is. Waarschijnlijk kunnen we dagen in dit immense museum ronddwalen en telkens iets nieuws ontdekken. Maar na drie uur is het toch echt welletjes, we willen ook nog iets van Wellington zelf zien. We laten de auto uit de parkeergarage komen en gaan naar Mount Victoria. Hemelsbreed misschien maar één kilometer van ons hotel vandaan, maar te hoog en te veel klimmen om te lopen. Met de auto slingeren we naar boven tot vlakbij het Mt. Victoria lookout, het laatste stukje moeten we de trappen op en dan staan we op een hoogte van 215 m. over heel Wellington uit te kijken. 

Het is zeer helder weer dus we hebben een prachtig uitzicht, 360° rond. Aan de ene kant zien we de luchthaven van Wellington en aan de andere kant de haven met vrachtschepen, een cruiseschip en de ferry. We zien ook het Te Papa museum en ons hotel ertegenover. Het is van hieruit goed te zien dat de skyline van het zakenhart van de stad vooral bestaat uit hogere  gebouwen. Wellington is de hoofdstad van het land en in vele facetten toonaangevend, veel grote banken en verzekeringsmaatschappijen hebben hier hun hoofdkantoor. Omdat de oppervlakte van het centrum beperkt is, is men genoodzaakt om de hoogte in te gaan. Vanwege de dreiging van aardbevingen wordt er heel breed en solide gebouwd op de veelal rotsachtige bodem. Als we genoeg hebben van het uitzicht gaan we naar het Cable Car museum. We moeten dwars door Wellington heen en omdat het inmiddels spitsuur is geworden schiet dat niet echt op en komen we weer in de file, nu voor een tunnel. Het Cable Car museum ligt op een andere heuvel van Wellington aan het einde van de Cable Car spoorlijn. 

Cable Car

Het museum is klein en stelt niet veel voor, leuker is het om in de Cable Car te stappen en naar beneden te rijden. Het is een enkel spoor recht naar beneden dat uitkomt op de Lambton Quay. Er zijn twee trams die elkaar halverwege het traject moeten passeren, hier voor is een klein zijspoor gemaakt. Beneden aangekomen lopen we een stukje over de Lambton Quay, dit is een drukke winkelstraat in het hartje van zakelijk Wellington. Hier staat o.a. het oude parlementsgebouw wat nu het grootste houten gebouw is van New Zealand,tegenwoordig is hier de faculteit rechtsgeleerdheid van de universiteit gevestigd. Terug met de Cable Car naar boven om de auto op te halen en dan naar het hotel voor het gebruikelijke Happy Hour op het balkon.

Vanavond gaan we eten bij een Chinees restaurant en dat is hier ook echt op Chinese wijze dus met stokjes. Vork en mes worden niet gedekt, ook geen borden, alleen een klein schoteltje en een kommetje om uit te eten. Er staat een pot Chinese thee op tafel waarvan je geacht wordt om na ieder gerechtje een klein bekertje te nemen. Het theekannetje wordt dan ook voortdurend bijgevuld met nieuwe thee. 

Het is een heel geworstel met die stokjes maar na wat instructies van de ober lukt het ons om ons te goed te doen aan de geroosterde Pekingeend, kip en varken. Zo nu en dan komt de ober voorbij met een enorme levende kreeft die door één van de klanten is uitgekozen, waarna de kreeft in de keuken verdwijnt en als gerecht weer terug komt op tafel. Het is een hele inspanning zo’n Chinese maaltijd. Voor de koffie zoeken we toch maar een Starbucks op dat is wat meer vertrouwd, waarna we nog een avondwandeling maken langs de waterkant voor we terug gaan naar ons balkon in het hotel. De temperatuur is nog heerlijk dus daar brengen we nog een paar uurtjes door, bekijken de route voor morgen en proberen het aantal containers te tellen dat uit een schip aan de kade wordt getakeld wat eenzelfde uitwerking heeft als schaapjes tellen!