Op weg naar Tasman

Maandag 3 maart

We nemen afscheid van Lynn en David, de eigenaren van de vakantiestudio “Oceanview”, die ons nog de nodige tips voor onderweg meegeven en gaan dan op weg. Het begint alweer behoorlijk te waaien in Kaikoura en volgens Lynn is er storm en regen opkomst, het is dus goed om te vertrekken. Onze eerste stop is al na 10 minuten bij Ohau Point, we moeten nog even naar de baby pelsrobben kijken, het is veel te leuk om er zomaar langs te rijden. Na een kwartier kunnen we ons eindelijk losmaken van dit fantastische schouwspel en vervolgen onze weg naar het noorden. 

Langs de kustweg komen we nog weinig plaatsen tegen en volgens David moeten we koffie drinken bij “The Store” in Kekerengu een gezellig café met heerlijke koffie. Hij heeft volkomen gelijk, de koffie is erg goed, zoals trouwens bijna overal in New Zealand, die Kiwi’s weten een goed bakkie te zetten. David heeft ons aangeraden om niet langs de kust via Picton naar Nelson te rijden maar de SH 63 te nemen langs Wairau Valley via Saint Arnaud naar Motueka, een omweg van een uur maar wel veel mooier, bovendien rijden we dan niet twee keer de zelfde route tussen Nelson en Picton. Over een paar dagen moeten we tenslotte naar Picton om daar de ferry te nemen naar Wellington. 

Marlborough

We komen nu door Marlborough, de wijnstreek van New Zealand. Ze ver we kunnen kijken zien we wijngaarden en rijden we langs vele bekende en onbekende wijnhuizen. Het is inderdaad een mooie route om te rijden met veel scenic points, op het routekaartje dat David ons heeft meegegeven staat dat we moeten lunchen in Saint Arnoud, want verder komen we niets meer tegen. Helaas zijn we Saint Arnoud voorbij voor we met onze ogen hebben kunnen knipperen, meer dan 300 meter lang is het dorp niet, terwijl we er meer van verwacht hebben. In ieder geval hebben we niet iets gezien wat op een restaurant lijkt. 

Nelson Railroad

Op zoek naar een andere gelegenheid om iets te eten dan maar, omdat de rest van de dorpjes nog kleiner is en er niet eens een café is, komen we uit bij een picknickplaats midden in de bergen vlak bij de skipistes. Daar ligt een oude spoorbrug van de legendarische Nelson Railroad in ernstige staat van verval. Gelukkig hebben we nog een oud stokbrood in de auto liggen en een stukje kaas dus we komen niet om van de honger, wel bijna van de kou want het is nog maar 9°C en we lopen nog steeds in een korte broek. 

We kleden ons om naast de auto, er is toch niemand die belangstelling heeft voor ons. Wat daar rondloopt is nog ouder dan wij! De rest van de scenic route is wat somber met regenwolken en een enkel spatje op de voorruit maar in de verte schijnt de zon. Het huisje waar we de komende vijf nachten zullen verblijven is Aporo Pondsiders, gelegen in Tasman 10 minuten van Motueka. Het is een bijzonder luxe cottage gelegen aan een klein meertje met een terras boven het water. Een kleine keuken maar wel met afwasmachine en hele zachte bedden. Onze gastvrouw is een spraakwaterval en weet binnen 10 minuten de komende vier dagen voor ons in te vullen, als ze weg is moeten we haar verhaal snel opschrijven anders kunnen we morgen opnieuw beginnen. We willen op deze locatie na 3 weken New Zealand even rustig aan doen maar dan missen we veel te veel van dit mooiste stukje van het hele land, overtuigt onze gastvrouw Marian.

Het is inmiddels half acht dus tijd voor de avondmaaltijd, zoals in elke nieuwe lodge is dat weer een uitdaging, hoe maken wij dit keer ons satévlees en ovenfrieten klaar met twee gaspitten en een elektrische bakpan? Een oven hebben we niet dus het satévlees in de hapjespan op het gas, satéstokjes hebben we ook al niet. De frieten bakken wonderwel mooi bruin en knapperig in de elektrische bakpan, beetje sla erbij en yoghurt toe. Het is weer gelukt en we eten met smaak, heel romantisch met uitzicht op het meer onder het genot van een goed glas rode New Zealand wijn. De afwasmachine aan en wij kunnen chillen op de bank, dit leven is waard om geleefd te worden!