Abel Tasman NP - Takaka

Dinsdag 4 maart

We gaan af op de adviezen van onze gastvrouw, vandaag gaan we naar Takaka. Volgens Marian moeten we beslist gaan kijken bij de Pupu Springs en is Takaka ver genoeg, het is de moeite niet waard om helemaal door te rijden naar Farewell Split, het uiterste noordelijke  puntje van het Zuidereiland. Dat is nog eens anderhalf uur rijden vanaf Takaka en er is weinig anders te zien dan een lange duin, die enkel met heel zware en hoge 4wheeldrives te berijden is omdat het hier enkel mul zand betreft. Dus gaan we naar Takaka, de weg ernaar toe gaat over de Takaka Hill Road over de Riwaka Resurgence, deze weg telt 365 bochten over een lengte van 25 km. Hard rijden kunnen we dan ook wel vergeten, we doen er ruim anderhalf uur over om in Takaka te komen. Het is wel een prachtige weg door de bergen met veel haarspeldbochten en vergezichten, dat blijft mooi hoe vaak we dat ook al hebben gezien. 

Deze State Highway is trouwens de enige weg die we kunnen nemen om in Takaka te komen, de weg is vrij smal en soms zelfs zo smal dat we tegenliggers niet eens kunnen passeren. Verbazend dan ook te zien dat hier trucks rijden met een oplegger en aanhanger, een soort roadtrain, die deze route rijden met een behoorlijke snelheid en daarbij perfect tussen de lijntjes blijven. Eenmaal in Takaka is het natuurlijk tijd voor koffie, ook de auto heeft wat benzine nodig en nu we door een gezellig straatje met veel winkels lopen vinden we een leuke nieuwe zonnehoed voor Cathy. 

Pupu Springs

Even buiten Takaka vinden we de Pupu Springs Walkway, een mooi aangelegd boardwalk door een bos die uitkomt bij de bron van de Te Waikoropupu River. Een wandelingetje van een half uur en we zijn weer terug bij de auto. 

Pupu Springs

Verder staat het plaatsje Clifton nog op het lijstje maar toen we er door heen reden was er niet meer te zien dan één art gallery, terwijl wij verwachten dat hier veel kunstenaars hun werk maken en proberen te verkopen. We besluiten door te rijden naar zee om daar nog een uurtje lekker te zonnen of misschien wel te zwemmen. We gaan naar Totaranui beach in de Goat Bay.

We rijden eerst naar het plaatsje Pohara en volgen de kustweg naar het Abel Tasman point. Op een rotspunt in zee staat een 20 m hoge gedenkteken voor de ontdekker van New Zealand, de toen 39 jarige Abel Tasman uit Lutjegast bij Groningen. 

Op 13 december 1642 voer hij de Golden Bay binnen en geen voor anker met de Heemskerck en de Zeehaen, waarover hij het commando had. Hij wilde graag vers water, groente en fruit innemen nadat hij 3 maanden op zee had gezeten. De eerste confrontatie met de oorspronkelijke bewoners, de Maori’s, verliep uiterst moeizaam. Vreedzame bedoelingen werden van beide zijden niet begrepen en de kennismaking draaide uiteindelijk uit op een bloedbad toen vier van zijn bemanningsleden in een sloep werden gedood. Na nog wel een korte verkenning op land te hebben uitgevoerd zijn de beide schepen van de VOC spoorslag vertrokken in de richting van de Tonga- en Fiji eilanden. De baai werd gedoopt tot moordenaarsbaai en de vier omgekomen bemanningsleden kregen een zeemansgraaf. Abel Tasman was er van overtuigd dat hij een groot zuidelijk continent had ontdekt.    

Vanaf het monument rijden we verder in oostelijk richting naar het beoogde strand, tenminste daar moeten we nog wel de nodige moeite voor doen. Na de Walnui Bay houdt de weg op en komen we bij de grens van het Abel Tasman National Park. Via een smalle gravelweg van meer dan 10 km door de bergen komen we uiteindelijk in de Goat Bay bij Totaranui. Dit is een nederzetting van de parkrangers aan het strand, van waaruit een groot gedeelte van het park beheerd wordt. Ook is er een natuurcamping voor trekkers en hikers en de echte natuurfreaks. 

Maar eerlijk is eerlijk, een maagdelijk strand met geel zand en prachtig blauw water. Alleen de watertaxi verstoort de rust als hij mensen brengt en ophaalt die daar kamperen en/of natuurwandelingen maken. We besluiten de handdoeken en zwemkleding uit de auto te halen om een uurtje heerlijk aan het strand te liggen. Dat is ons dus niet gegund, want na een half uur komt er een enorme grijze regenwolk voor de zon drijven en is ons zwem en zon avontuur voorbij. We besluiten in te pakken en de lange reis terug te gaan maken, weer 10 km gravelpad, 20 km langs de kust en 20 km door het dal naar Upper Takaka om dan nog de 25 km met de 365 (haarspeld)bochten te nemen naar onze tijdelijk woonplaats in het plaatsje Tasman nabij Motueka waar we boodschappen halen voor de komende 2 dagen. Al met al een ondernemende dag met een voor ons bekend einde : een regenwolkje!